Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

ET VOILA!!!

Χρονια πολλα αγαπημενοι μπλογκοφιλοι με υγεια και αγαπη και πολλα χαμογελα παντα στα σπιτικα σας!

Μετα την προτροπη μου να γινουμε παλι παιδια και να φτιαξουμε καρτουλες οπως καναμε στο σχολειο στρωθηκα στη δουλεια!

Με μεγαλη υπερηφανεια σας παρουσιαζω την καρτουλα που θα στειλω στον...αγνωστο Χ παραλειπτη. Σε σχεση βεβαια με τα εργα τεχνης των χρυσοχερων του διαδικτυου η δικη μου ειναι για γελια... αλλα πιστεψτε με για μενα ειναι κατορθωμα καθως τα χερια μου δεν πιανουν καθολου! Εξαλλου πετυχα το σκοπο μου να νιωσω παλι παιδι γιατι πιο παιδικη καρτα δε γινεται!
Voila λοιπον!


Και του χρονου λοιπον να ειμαστε καλα να μοιραζομαστε τη χαρα!
Πεταλουδισια φιλια!

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

ΑΛΥΣΙΔΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ


Καλησπερα σε ολη την μπλογκογειτονια!

Μια δυσκολη χρονια για ολους μας πλησιαζει στο τελος της.

Μας αφησε πολλα σημαδια...

Εμπιστευθηκαμε και προδοθηκαμε... δυο φορες...

Γευτηκαμε τον ανθρωπινο πονο και ξεριζωμο.

Καποιοι εβγαλαν μισος και χολη... αλλοι παλι αγκαλιασαν και φροντισαν.

Βρεθηκαμε δυο φορες υπο την απειλη πολεμου, που δεν μας αφορουσε αμεσα, αλλα θα μας επαιρναν τα σκαγια σιγουρα.

Μας απειλησαν εμμεσως πλην σαφως οι Τζιχαντιστες.

Σοκαριστηκαμε, νιωσαμε δεος, τρομοκρατηθηκαμε.

Σε οικονομικο επιπεδο πεφτουμε ολο και πιο χαμηλα. Σε ψυχολογικο το ιδιο.

Γενικα, πονεσαμε πολλοι..και πολυ... τοσο για εμας οσο και για αλλους...

Κι ομως...

Γελασαμε, αγαπησαμε, ερωτευτηκαμε, δωσαμε, προσφεραμε, γιορτασαμε, δημιουργησαμε...

Και τωρα που η χρονια τελειωνει, θα ηταν κριμα να τελειωσει με τη σκεψη "καθε περσι και καλυτερα"...

Θα ηταν κριμα να τελειωσει με την αισθηση οτι μονο μας πηρε και μας αφησε στεγνους.

Θα ηταν κριμα να ευχηθουμε για αλλη μια φορα να φυγει και να μην ξαναγυρισει ο χρονος!

Γιατι ο χρονος, οταν φυγει δε γυρναει! Και η στιγμη, οταν περασει παει περασε!

Και δεν μπορει... ολο και κατι καλο θα σου εχει συμβει αυτη τη χρονια! Ολο και κατι θα εχεις να θυμασαι και να νιωθεις ευγνωμοσυνη!

Για το λογο αυτο, αντι να γκρινιαζουμε και να ζηταμε ολα αυτα που μας λειπουν, γιατι να μην σκεφτουμε ολα οσα εχουμε και ολα οσα μας κανουν ευτυχισμενους και μας χαριζουν στιγμες χαρας κι αγαλλιασης!

Ας φτιαξουμε μια αλυσιδα ευγνωμοσυνης κι ας πουμε ενα ευχαριστω στο Θεο, στο συμπαν, στη ζωη, στον εαυτο μας η σε ο,τι ο καθενας μας πιστευει!

Εγω το εκανα ηδη!

Αν θες κι εσυ να γινεις μερος της αλυσιδας και να θυμισεις στον εαυτο σου ολες τις ευλογιες σου,
γραψε και εσυ μια αναρτηση με τον τιτλο ΑΛΥΣΙΔΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ και αφησε μου ενα σχολιο εδω!

Ας μοιραστουμε τη χαρα!

Πεταλουδισια φιλια!

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

LET'S COUNT OUR BLESSINGS...

...η αλλιως γραμμα στον Αγιο Βασιλη!

 

Αγαπητε μου Αγιε Βασιλη,

Οπως καθε παιδακι ετσι κι εγω εχω μια λιστα γεματη επιθυμιες που τις μαζευω μια μια και περιμενω ποτε θα πραγματοποιηθουν!

Λεω ομως φετος να μη στη δειξω...

Λεω να μην εστιασω σε οσα θα ηθελα να εχω, αλλα σε ολα οσα εχω, οσα η ζωη κι ο Θεος μου εχουν στειλει...

Αντι να ζητησω αγαθα, λεω να πω ευχαριστω στο Θεο για ολα αυτα που καποιοι δεν εχουν...

Ευχαριστω πολυ γιατι εχω ενα πανεμορφο υγιες και χαρουμενο παιδι που ομορφαινει και φωτιζει τη ζωη μου!

Ευχαριστω για τον υπεροχο συντροφο που, με ολες τις ανθρωπινες αδυναμιες του, ειναι διπλα μου, με αγαπαει με ολα μου τα ελαττωματα και μοιραζεται μαζι μου ολες τις λυπες και χαρες της ζωης!

Ευχαριστω για τη μητερα μου που παντα στεκεται κοντα μας με αγαπη!

Ευχαριστω για την πεθερα μου για τον ιδιο λογο!

Ευχαριστω για την αδερφη μου, γιατι ειναι μεγαλο πραγμα να εχεις αδερφη, αιμα δικο σου και να ειστε τοσο δεμενες!

Ευχαριστω για τα 2 μικρα μας θαυματα που μεγαλωνουν και θεριευουν περα απο καθε προσδοκια!

Ευχαριστω για τους ανθρωπους της ζωης μου, τις φιλες και τους φιλους της καρδιας που ξεπερνουν το φραγμα του αιματος και γινονται οικογενεια μου! 

Ευχαριστω για την υγεια τη δικη μου κι ολων οσων αγαπω!

Ευχαριστω για την υπεροχη δουλεια μου, γιατι ειναι μεγαλη τυχη σημερα να κανεις κατι που αγαπας!

Ευχαριστω για το ζεστο μου σπιτι, το φαγητο μου κι ολα αυτα που κανουν πιο ευκολη την καθημερινοτητα μου!

Ευχαριστω που, οταν πηρες τον πατερα μου το εκανες χωρις να υποφερει, χωρις να πονεσει...χωρις να το καταλαβει σχεδον!...

Ευχαριστω για ολη την αγαπη και τη θετικη ενεργεια που με περιβαλλει, απο τους μαθητες μεχρι τους μπλογκοφιλους μου και απο τους φιλους μεχρι την οικογενεια μου!

Τελος, ευχαριστω που δε με εχεις αφησει μεσα σε ολες τις δυσκολιες να χασω το χαμογελο μου, τη διαθεση μου για ζωη, τη δυναμη μου να αγαπω και να συγχωρω, την ανθρωπια μου, την πιστη μου στον ανθρωπο και στην καλοσυνη! Ευχαριστω που δε με αφησες να χασω την ψυχη μου!

Κι αν πρεπει να ζητησω κατι αυτο θα το κρατησω για τις πιο μυχιες σκεψεις και τις πιο κρυφες προσευχες μου...

Ευχαριστω για ολες μου τις ευλογιες!

Καλα Χριστουγεννα!

Με αγαπη,
Χριστινα

Το γραμμα στον Αγιο Βασιλη ειναι μια εμπνευση της αεικινητης Αριστεας 
και χαιρομαι πολυ που συμμετειχα!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

LONG TIME NO SEE....
...οπως λεγαμε και στο χωριο μου! Τι κανετε φιλαρακια μου; Ειστε ολοι καλα κι ολοι εδω;

Δεν θα γκρινιαξω για την ελλειψη χρονου... Ειναι μια πολυ ζορικη χρονια, αλλα κανω αυτο που αγαπω κι ετσι συγκαταλεγομαι στους τυχερους!!!

 

Ερχονται Χριστουγεννα και προσπαθω πολυ να μπω στο γιορτινο πνευμα, αλλα δεν τα καταφερνω...

Απο τη μια δεν πολυσκαω, γιατι ειμαι παντα μεσα στην τρελη χαρα, χαζο παιδι χαρα γεματο κλπ...

Απο την αλλη ομως, μου λειπει λιγο αυτη η μαγεια των Χριστουγεννων που οταν ημουν παιδι με εκανε να νιωθω λες κι ειναι ο κοσμος ολος πασπαλισμενος με χρυσοσκονη!...

Ειπα λοιπον, τοσες ιδεες υπαρχουν στο διαδικτυο, δεν πεταω κι εγω μια;

Τι θα λεγατε για μια ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ;;;


Καθενας απο εμας θα πρεπει να φτιαξει μια καρτα, οχι να αγορασει, αλλα να τη φτιαξει με τα χερακια του και να την στειλει σε καποιον αλλο μπλογκερ. Τα ονοματα των συμμετεχοντων και τα στοιχεια τους θα τα συγκεντρωσω εγω. Κατοπιν θα κληρωσω στον καθενα ενα ονομα και θα σας ενημερωσω με μεηλ ποιος θα φτιαξει καρτα για ποιον, κρατωντας το για την ωρα μυστικο. Να εχει ενα σασπενς βρε παιδι μου! Επειτα, θα βαλουμε μερακι, αγαπη και χριστουγεννιατικη μαγεια, ωστε η καρτα μας να εχει κατι το προσωπικο και θα γραψουμε μεσα αυτο που ευχομαστε στον μπλογκοφιλο η την μπλογκοφιλη μας να του φερει το Πνευμα των Χριστουγεννων, ο νεος Χρονος, ο Αγιος Βασιλης η ο,τι αλλο τελος παντων θελουμε!!!

Οποιος ενδιαφερεται να συμμετεχει στη διαδοση της θετικης μας ενεργειας, ας αφησει εδω σχολιο και ας μου στειλει ονομα και διευθυνση στο μεηλ μου butterflysworld@hotmail.com. (φυσικα τα στοιχεια θα παραμεινουν εμπιστευτικα και απορρητα και θα δοθουν μονο στο προσωπο που θα κληρωθει!)

Οι συμμετοχες θα πρεπει να δηλωθουν μεχρι τη Δευτερα 14/12/2015 και η κληρωση και αποστολη των στοιχειων θα γινει μεσα στην επομενη εβδομαδα.

Θα χαρω πολυ να δω τα ονοματα ολων σας!

Μεχρι τοτε...
Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

υ.γ.
Δεν απαντω στα σχολια σας, γιατι δεν προλαβαινω... Ζητω συγνωμη...
Τα διαβαζω ομως παντα! Και μου δινουν χαρα και δυναμη και συχνα συγκινηση!
Ευχαριστω!


Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΛΙΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ...

Καλησπερα καλοι μου φιλοι! Ποσο μου λειψατε να ξερετε!

Δεν ξερω πως τα εχω καταφερει ετσι φετος! Ειναι η πρωτη χρονια που τρεχω περισσοτερο απο ποτε και βγαζω τα λιγοτερα χρηματα εβερ!!!

Ειναι ατελειωτη η δουλεια, πολλη προετοιμασια, πολλη διορθωση, πολλες ωρες και στο κεντρο και στο δρομο και παντου κι ολα εχουν μεινει πισω.

Αναμεσα στα ολα... κι ο Δημητρακης μου! Ο οποιος με βλεπει ελαχιστα και μου γκρινιαζει πολυ! Δικαιολογημενα!

Ετσι κι εγω, το ΣΚ που μας περασε αποφασισα να τα αφησω ολα στην ακρη και να ασχοληθω μονο με το παιδι μου! Ηξερα οτι μετα θα τρεχω και δε θα φτανω, αλλα το επελεξα συνειδητα. Και παρολο που το Σαββατο ξεκινησε ασχημα με το μικρο αρρωστουλη και με αντιβιωσεις, ευτυχως το Σαββατοκυριακο εξελιχθηκε πολυ ομορφα.

Ηδη απο Παρασκευη φαινοταν το πραγμα! Ηταν η πρωτη φορα μετα απο 2; 3 μηνες; ... που βγηκα μονη μου με τον αντρα μου. Πηγαμε σε ενα κρητικο μεζεδοπωλειο στον Πειραια, αγαπημενο στεκι, το εχει ο κουμπαρος μου. Καλο φαγητο, καλη ζωντανη μουσικη! Σας το συστηνω ανεπιφυλακτα!
Ce soir! 

Το Σαββατο λοιπον, ειπα δεν θα κανω ουτε δουλειες ουτε τιποτα. Αραξα στον καναπε αγκαλια με το Δημητρη και ειδαμε παιδικα! Μετα, φτιαξαμε εκπληκτικα μπισκοτακια σαμπλε βουτυρου με συνταγη της Αναστασιας, εγγυημενη! 

Ομως, ο Δημητρακης σαν λιχουδης που ειναι, μου ζητησε και κεικ! Και φυσικα, δεν του αρνηθηκα, οποτε φτιαξαμε κι ενα κεικ βανιλια, μουρλια, αλλο να στο λεω κι αλλο να το τρως!

Την Κυριακη, η μερα ηταν ηλιολουστη και ο μικρος καλυτερα, οποτε ειπμαε να την εκμεταλλευτουμε. Πηραμε λεωφορεια, τρενα και μετρο και βρεθηκαμε στην Εκθεση Χειροτεχνικα (Αριστεα σε σκεφτομουν συνεχως!).  Εκει, φτιαξαμε μια κουκλα πανινη για κουκλοθεατρο κι ενα mobile με σχημαρα απο χαρτονι και βαριδια! Ο μικρος περασε εκπληκτικα! Κι εγω το ιδιο!!!

Συνεχισαμε το βραδυ με στιγμες οικογενειακες, ολοι μαζι, κατι που σπανια συμβαινει πλεον!

Ειναι κατι τετοια τριημερα που σου δινουν ανασα! Που σε χαλαρωνουν και μπορεις να συνεχισεις τον αγωνα σου, κοντρα στο χρονο, κοντρα στην πιεση, στα χρηματα που ποτε δε φτανουν, στην κριση, κοντρα σε ολα!

Και κλεινουν παντα με μια μεγαλη οικογενειακη αγκαλια! Γιατι η οικογενεια τελικα, ειναι το παν. Εκει αρχιζεις κι εκει τελειωνεις!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...

η αλλιως πως ενα 4χρονο αγορι μπορει να σε κανει να νιωσεις τοοοοοσο δα μικρη!
 

Το μεγαλειο της παιδικης ψυχης δεν εχει ορια! Εχω την τυχη να μεγαλωνω ενα υπεροχο αγορακι! Πολλες φορες εχω πει πως ειναι ενα ταρζανακι, επιμονο, πεισματαρικο και πολυ ζωηρο... αλλα η ομορφια και η αγνοτητα της παιδικης ψυχης του με αποζημιωνουν για καθε σπασιμο νευρων! Και με το παραπανω!
Θελω σημερα να μοιραστω μαζι σας δυο περιστατικα που εζησα με το μικρο μου Δημητρακη κι η αντιδραση του με εκανε να νιωσω, εκτος απο υπερηφανια, ντροπη για τη δικη μου μικροτητα.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 1
Λιγες μερες πριν, ειχα παρει το μικρο μαζι μου στη δουλεια, καθως δεν ειχα που να τον αφησω. Στο γυρισμο, την ωρα που σταματησα σε ενα φαναρι το αυτοκινητο, ηρθε ενας πιτσιρικας, θα ηταν δεν θα ηταν 10 χρονων, να μου καθαρισει τα τζαμια. Εχω αρχη να μην αφηνω παιδια να το κανουν αυτο, αν εχω καποιο φαγωσιμο να τους το δινω. Παρολα αυτα, ηταν επιμονος ο πιτσιρικας, οποτε του εδωσα 20 λεπτα και του ειπα να μην μου καθαρισει τα τζαμια. Ο Δημητρης παραξενευτηκε και ακολουθησε ο εξης διαλογος:
-Μαμα, γιατι του εδωσες λεφτα αφου δεν σου καθαρισε τα τζαμια;
-Γιατι δεν μου αρεσει να δουλευουν για μενα τα παιδακια.
-Γιατι δεν σου αρεσει;
-Τα παιδια πρεπει να πηγαινουν σχολειο και να μορφωνονται, οχι να δουλευουν στο δρομο.
-Κι αυτο το παιδακι γιατι δουλευει;
-Δεν ξερω αγαπη μου, ισως η οικογενεια του να ειναι πολυ φτωχη και να πρεπει να δουλεψει για να μαζεψει χρηματα για να φαει.
-...........(παυση) Τοτε μαμα, την επομενη φορα που θα περασουμε απο εδω και ξαναδουμε αυτο το αγορακι, θα εχω μαζι μου τον κουμπαρα μου και θα του δωσω οοοοολα τα λεφτα που εχει μεσα, για να μη δουλευει και να παει σχολειο!!!!!!

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 2
Την ανοιξη, Μαρτιο νομιζω, ειχαμε παει σε μια παιδικη παρασταση καπου στο κεντρο. Δεν ηξερα που ακριβως ειναι το θεατρο, κατεβηκαμε λοιπον με ηλεκτρικο στο Θησειο και μπηκαμε σε ενα ταξι εκει στην πιατσα. Ο οδηγος περιμενε να παρει καποιον απο τους τουριστες και προφανως να κανει καμια καλη μπαζα, γιατι μολις ειδε οτι ειμαστε Ελληνες και παμε τοσο κοντα αρχισε να εχει μια απαραδεκτη συμπεριφορα, να μας προσβαλει και να λεει διαφορα. Εγω, αν και ηθελα να του πω τιποτα Γαλλικα, ειχα το παιδι μαζι κι ειπα να μην βρισω. Με εφερε στα ορια μου και του ζητησα να σταματησει, να μας αφησει και να μου δωσει τα στοιχεια του να κανω καταγγελια. Ως δια μαγειας, η συμπεριφορα του αλλαξε, ζητησε συγνωμη κι ειπα -παλι λογω του παιδιου- να μη δωσω εκταση. Μολις φτασαμε, πληρωσαμε και βγηκαμε εξω, εβαλε μπρος τρεχοντας, εκανε αναστροφη, ωστε να μην μπορω να δω την πινακιδα κι αρχισε να με βριζει με τον πιο χυδαιο τροπο (πουτανα, καριολα, γαμημενη κλπ) μπροστα στο Δημητρακη!!! Κι επειδη η υπομονη εχει και ορια της, του πεταξα κι εγω ενα μπινελικι, αλλα μετα παγωσα! Δεν θελω να δινω τετοια παραδειγματα στο παιδι! Του ζητησα αμεσως συγνωμη που μιλησα ετσι και λογικα το παιδακι μου, με ρωτησε για ποιο λογο ο ανθρωπος αυτος μας φερθηκε ετσι. Του απαντησα οτι υπαρχουν στη ζωη και καλοι και κακοι ανθρωποι και σημερα συναντησαμε εναν απο τους κακους. Δεν απαντησε και για λιγο εμεινε να προχωραει σιωπηλος, φανερα στεναχωρημενος. Εγω φυσικα εβραζα μεσα μου κι εβριζα θεους και δαιμονες. Ωσπου δυο τετραγωνα μετα, με κοιταει σοβαρα και μου λεει το εξης θεϊκο:


Ξερεις μαμα, ο κυριος αυτος δεν ηταν κακος. Απλα μπερδευτηκε... Ειμαι σιγουρος οτι δεν το ηθελε, κατα λαθος το εκανε...

Δεν εχω σχολια! Ενιωσα απλα τοσο μα τοσο μικρη μπροστα στο μεγαλειο της παιδικης καλοσυνης κι αθωοτητας!

Καλοι μου φιλοι, κρατηστε ζωντανο το παιδι μεσα σας παση θυσια! Μονο αν γλιτωσει το παιδι, υπαρχει ελπιδα!!!

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΕ... ΔΩΡΟ ΕΚΠΛΗΞΗ!

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Πριν απο λιγο καιρο κερδισα στην κληρωση της Αριστεας για το 8ο Συμποσιο ποιησης και με ανυπομονησια περιμενα τα δωρακια που με τοση αγαπη ετοιμαζει με τα χερακια της για τους φιλους της! Ειχα ξανα την τυχη να κερδισω κατι δικο της στο παρελθον και ξερω ποσο ομορφα ειναι οσα φτιαχνει!

Τα ελαβα λοιπον και ναι, ειναι πανεμροφα!!!!!

Σας τα παρουσιαζω με μεγαλη χαρα!

Το δεξι σαπουνακι με τα βατομουρα κοσμει το μπανιο μου! (οι φωτο απο το κινητο μου ηταν απλα ελεεινες, οποτε δανειστηκα τις φωτο της δημιουργου, που τα ειχε ανα δυο τα σαπουνακια) Καιρο εβλεπα και ζαχαρωνα τα σαπουνακια της, οποτε τωρα, οσο κι αν λεει οτι προοριζονται για χρηση, εγω εχω επιβαλει απαγορευση να το αγγιξει κανεις και θα μεινει εκει ως στολιδι!

Το ιδιο φυσικα θα ισχυσει και για το υπεροχο ασορτι μπουκαλι, το οποιο κοσμει την κουζινα μου! Δε διακινδυνευω με τιποτα να μου χαλασουν, οχι μονο γιατι ειναι ομορφα, αλλα κυριως γιατι ειναι ενα δωρο που θελω να το εχω παντα για να θυμαμαι την καλη μου φιλη, εστω κι αν χωρισουν οι δρομοι μας καποτε!

Αριστεα μου σε ευχαριστω πολυ πολυ, μεσα απο την καρδια μου!

Θα σας αφησω τωρα με ενα τραγουδακι που αγαπω πολυ, με ξεσηκωνει και το βρισκω σουπερ καλοκαιρινο! Και πρωτα ο Θεος θα τα πουμε τελος Αυγουστου!




Καλο υπολοιπο καλοκαιριου σε ολους!!!!

Πεταλουδισια φιλια!


Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ!...



Ηρθες στην Ελλαδα πριν απο 20 περιπου χρονια για πρωτη φορα. Ησουν ενα τοσο δα πλασματακι, Ελληνικα φυσικα δεν μιλουσες. Ειχες ομως το πιο ομορφο χαμογελο που εχω δει και την πιο ζεστη αγκαλια! Θυμαμαι οτι καθε φορα που σου προσπαθουσα κατι να σου πω με νοηματα η ζωγραφιες, ανοιγες διαπλατα τα ματακια σου και με αγκαλιαζες σφιχτα σφιχτα! Τη θυμασαι αραγε αυτη την επισκεψη την πρωτη;

Μετα απο λιγες μερες εφυγες, για να ξαναρθεις μονιμα λιγους μηνες μετα. Εσυ βρηκες μια οικογενεια που τοσο την ειχες στερηθει κι εγω τη μικρη αδερφη που παντα ηθελα! Γιατι οσο κι αν αγαπαω τη μεγαλη μου αδερφη παντα ηθελα και μια μικροτερη, να την προσεχω!

Και σε προσεξα και σε αγαπησα παρα παρα πολυ! Εφτασα να ανησυχω για σενα σαν να ησουν παιδι μου! Ελπιζω πως δεν στο εδειξα ποτε, πως ημουν αρκετα διακριτικη ωστε να σε αφηνω να κανεις τα λαθη σου και να ειμαι εκει να σε συμβουλεψω και να σε βοηθησω να σηκωθεις. Ελπιζω να μη σε εκανα ποτε να νιωσεις ασχημα η οτι σε κρινω. Κι αν το εκανα αθελα μου, πιστευω πως με εχεις συγχωρησει. Ησουν η ιδανικη προβα τζενεραλε για το Δημητρακη μου- αν και ομολογω μου εχει βγει πολυ πιο ζορικος απο σενα!

Ζησαμε πολλα μαζι. Απο νωρις το ενιωσα οτι μας δενει κατι εντελως ξεχωριστο. Εσυ με ξερεις καλυτερα απο τον καθενα! Εισαι ο ανθρωπος που θα ρωτησω "τι σκεφτομαι τωρα;" και εννια στις δεκα φορες θα πεσεις μεσα! Εισαι αυτη που θα παρω πρωτη οταν ειμαι καλα και οταν ειμαι χαλια! Εισαι αυτη που δεν θα χρειαζεται να μιλησουμε για ολα, γιατι απλα τα καταλαβαινεις πριν στα πω. Αυτη που μπορουμε να αραζουμε ωρες χωρις να λεμε τιποτα απολυτως, χαλαραααααα!

Ξερω ποσα περασες. Και ξερω οτι ελειπα σε δυσκολες στιγμες. Οσο κι αν εχεις κανει λαθη, οσο κι αν εχεις βρεθει σε ασχημες καταστασεις, οσο κι αν οι επιλογες σου σε πονεσαν και σε εκαναν να χασεις την αυτοεκτιμηση σου, εγω στο εχω πει και θα στο ξαναπω χιλιες φορες.

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!! ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΕΡΑΣΕΣ, ΟΣΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΣ, ΟΣΑ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΚΙ ΟΣΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ!


Το ξερεις οτι το εννοω, πιστευω πολυ σε σενα! Κι εχω δικιο, γιατι οσα πιστευες πως δεν τα μπορουσες τα μπορεσες και μολις πιστεψες στον εαυτο σου καταφερες κι αλλα τοσα!

Και τωρα να που τα καταφερες να κανεις ενα ονειρο σου πραγματικοτητα! Και χαιρομαι πολυ πολυ πολυ για σενα, παρολο που το ονειρο σε πηρε μακρια και ουτε ξερω ποτε θα σε δω ξανα, ουτε καν ποτε θα σου μιλησω! Ομως ξερω πως η κριση δεν θα μας χωρισει, πως παντα θα ειμαστε αδερφες ψυχες, ο,τι κι αν γινει, αυτο δεν θα αλλαξει! (Περιττο να σου πω οτι ο Νικος ακομα με κοροϊδευει και μου λεει "κανενα μηνυμα απο την αντιζηλο μου;" και γελαμε!)


Αλλα μου λειπεις κοριτσακι μου! Οταν ειμαι χαρουμενη, οταν θυμωνω, οταν στεναχωριεμαι μου λειπεις! Και ανησυχω λιγο για σενα, αν εισαι καλα, αν τρως, αυτα τα χαζα... Και λεω λιγο, γιατι πιστευω πως τωρα πια ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφερεις μονη σου, δεν με εχεις αναγκη, δεν εχεις κανεναν αναγκη!

Αν μπορουσες μονο να δεις τον εαυτο σου πως εχει εξελιχθει, πως εχει αλλαξει τα τελευταια χρονια, θα ενιωθες το ιδιο περηφανη οσο νιωθω εγω! Και θα καταλαβαινες ποσο πολυ δυνατη εισαι!

Τα 29α γενεθλια σου σε βρισκουν σε εναν μακρινο τοπο, διαφορετικο τελειως, χωρις δικους σου ανθρωπους, να κυνηγας ενα ονειρο. Ευχη μου, περα απο το να εχεις πολλα και καλα χρονια μπροστα σου, ειναι να εχεις παντα ενα ονειρο για να κυνηγησεις! Να μην παψεις ποτε να ονειρευεσαι και ποτε να μην το βαλεις κατω! Να τα πραγματοποιεις το ενα μετα το αλλο! Εισαι ενας πανεμορφος ανθρωπος, εξωτερικα και εσωτερικα, μην το ξεχασεις ποτε αυτο!


ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, ΔΥΝΑΤΑ ΚΙ ΕΝΤΟΝΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕΙΣ!
Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ!



Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Αποχη εκανα οχι λογω εξελιξεων ουτε και λογω διακοπων, απλα λογω ελλειψης χρονου...

Μεσα σε ολα τα υπολοιπα, ξεκλεψα λιγο χρονο να μιλησω στο τηλεφωνο με την κουμπαρουλα μου στην επαρχια, της οποιας ο αντρας ειναι αγροτης. Εχουν δυο παιδακια και εκεινη δεν εργαζεται.
Χρονια τωρα ακουω ιστοριες -ξερετε τωρα πως ειναι στην επαρχια- για συναδερφους η ακομα και συντοπιτες του κουμπαρου μου που, ενω επαιρναν κανονικα επιδοτησεις για αναπτυξη της αγροτικης τους επιχειρησης, ετρωγαν τα χρηματα αλλου, με αποτελεσμα να μην εχουν τα καταλληλα μηχανηματα και να ζητανε απο τον κουμπαρο να αναλαβει τα κτηματα τους.... και σε πολλες περιπτωσεις να τον φεσωνουν κιολας! Την εποχη του μεγαλου παρτυ, οταν οι επιδοτησεις γινονταν Πορσε καγιεν και λουλουδια στα μπουζουκομαγαζα της Εθνικης, ο κουμπαρος εστηνε την επιχειρηση του, δουλευε νυχθημερον, εχτιζε το σπιτι του και γενικα εφτιαχνε το μελλον του, με αποτελεσμα σημερα να εχει ενα σταθερο εισοδημα και ενα καλο επιπεδο ζωης. Πληρωνε τους φορους του κανονικα και δουλευε με τιμολογιο, εκανε τις επαφες του ωστε να διαθετει ολη του την παραγωγη και ουτω καθ' εξης.

Σημερα λοιπον, με τα μετρα που ενδεχομενως να ληφθουν για τον ΟΓΑ και τη φορολογια των αγροτων, ειναι σαφως και θιγμενος και αδικημενος. Πηρα λοιπον την κουμπαρα μου, αναμενοντας ενα ξεσπασμα οργης. Αντι αυτου, πηρα την απαντηση πως απλα θα πρεπει να μαθουν να ζουν με λιγοτερα, να δουλεψει ισως κι εκεινη αν χρειαστει στο χωραφι. Ναι, μου ειπε, ειναι αδικο να την πληρωνουμε κι εμεις που δεν τα φαγαμε, αλλα καποια στιγμη πρεπει το φαγοποτι να σταματησει, καποια στιγμη πρεπει να μπει σε αυτον τον τοπο μια ταξη! Μου μιλησε για πολλους, κατα κυριο λογο υπαλληλους του δημου- που ειχαν ενα παρατημενο χωραφακι που κανεις δεν καλλιεργουσε, γραφτηκαν στον ΟΓΑ, δηλωσαν οτι το χωραφι ηταν σε "αγραναπαυση" και επωφελουνταν για χρονια απο ολα τα προνομια και τις επιδοτησεις των αγροτων, χωρις να εχουν πιασει στα χερια τους τσαπα! Μου ειπε επισης οτι και η ιδια θα μπορουσε αν ηθελε να βγαλει συνταξη απο τον ΟΓΑ, αλλα δεν παει να κανει τα χαρτια της, γιατι δεν το θεωρει σωστο! Και μου δηλωσε ευθαρσως οτι ολα αυτα δεν θα την κανουν να το βαλει κατω και να παει τη ζωη της πισω, αντιθετα σχεδιαζει να αποκτησει και τριτο παιδακι!

Και μετα απο ολα αυτα, τα υπεροχα που με εκαναν περηφανη για την καρδιακη μου φιλη, εχω μια ερωτηση;
Ποσο διαφορετικος θα ηταν αυτος ο τοπος αν ολοι σκεφτομασταν ετσι; Αν κοιτουσαμε το κοινο καλο περισσοτερο απο την παρτη μας; Αν ημασταν ΠΟΛΙΤΕΣ κι οχι ΠΕΛΑΤΕΣ; (Φυσικα, δεν αναφερομαι σε ολους, αλλα σε μια γενικοτερη κατασταση που τη γνωριζουμε λιγο πολυ...)
Τελικα, αναλογιζομενη την νοοτροπια μας, την ελλειψη κοινωνικης αλληλεγγυης, αναρρωτιεμαι...μας φερονται οι πολιτικοι σαν πολιτες γ' κατηγοριας η μηπως τελικα κατα καποιο τροπο ειμαστε;

Με αυτη τη σκεψη σας αφηνω και σας στελνω πεταλουδισια φιλια!

Στην Επανασταση της καλοσυνης στην πραξη διαβαζουμε την ιστορια μιας ΜΑΝΑΣ με ολα τα γραμματα κεφαλαια και ολη την αγαπη του κοσμου στην ψυχη της!

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 7ο (ΤΕΛΟΣ)

 
 
 
 
 (Φτασαμε αισιως στο 7ο και τελευταιο μερος του ταξιδιου της αγαπης. Και παλι σας ευχαριστω που συνταξιδεψαμε...)
 
Τη θάψαμε κάτω από μια αμυγδαλιά, στον κήπο του σπιτιού μας στο χωριό. Μαζί της θάψαμε και την καρδιά μου, τη μέρα εκείνη έπαψα να ζω, νέκρωσα από αισθήματα. Το παιδί δεν το πλησίαζα καν. Ήξερα κατά βάθος πως δεν έφταιγε, πως ήταν ένα άτυχο πλάσμα που ορφάνεψε από μάνα τόσο μικρό, πως με είχε ανάγκη… μα δεν μπορούσα καταλαβαίνεις; Για μένα, αυτό το κοριτσάκι είχε κλέψει από κοντά μου τη μοναδική μου αγάπη, το λόγο της ύπαρξής μου. Δεν μπορούσα ούτε να την κοιτάξω χωρίς να σκεφτώ πως αν δεν ήταν εκείνη η Κατίνα μου θα ζούσε ακόμα. Και το άτιμο, μου τη θύμιζε τόσο πολύ! Ίδια η μάνα της ήταν, από μένα είχε πάρει μόνο τα γαλάζια μου μάτια, τα μαλλιά, τα χείλη, οι εκφράσεις, τα ζυγωματικά, το λευκό δέρμα, όλα μου θύμιζαν εκείνη. Δεν άντεξα… θα ‘ταν δεν θα ‘ταν έξι μηνών όταν έπιασα τον Ανέστη και του ανακοίνωσα πως εγώ δεν μπορούσα να τη βλέπω πια να μεγαλώνει. Αν ήθελε εκείνος με τη γυναίκα του να την υιοθετήσουν καλώς, αλλιώς θα την έδινα σε κάποια άλλη οικογένεια. 
-Τι έκανες κυρ- Στέλλιο; Πώς το ‘κανες αυτό; Παιδί σου ήταν!... μου ξέφυγε χωρίς να το σκεφτώ…
-Το ξέρω. Έχω πικρά μετανιώσει αγόρι μου, αλλά είναι αργά…


Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

H ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 6ο

 

(ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΚΛΙΚ ΕΔΩ)

Ευχαριστω απο καρδιας οσους αγαπησατε αυτη την ιστορια. Σε λιγες μερες το 7ο και τελευταιο μερος.

Πέρασαν χρόνια πολλά ευδαιμονίας και αγάπης, δεκαέξι τον αριθμό. Στο διάστημα αυτό δεν μας έλειψε τίποτα, ούτε φαγητό ούτε αγαθό ούτε και χαρές. Ο Ανέστης είχε παντρευτεί μια νεαρή κοπέλα από το διπλανό χωριό, είχε κάνει ένα κοριτσάκι και μέναμε όλοι μαζί στο σπίτι. Η Κατίνα μας φρόντιζε όλους και ειδικά το μωρό σαν να ήταν δικό της. Μόνο που με όλες αυτές τις ευθύνες, δεν είχαμε ακόμα καταφέρει να πάμε εκείνο το ταξίδι στον κόσμο που ονειρευόμασταν. «Δεν πειράζει Στέλλιο μου, έχουμε καιρό. Όταν θα είμαστε πια μεγάλοι και δεν θα μπορούμε να ασχολούμαστε με τις δουλειές, τότε θα δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας, τότε θα πάμε παντού» με παρηγορούσε η Κατίνα μου.
 Όλα έμοιαζαν τέλεια, ώσπου ένα μεσημέρι γύρισα από τα κτήματα και τη βρήκα σωριασμένη στο πάτωμα. Είχε χάσει τις αισθήσεις της για μερικά μόνο λεπτά, μα εγώ έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου μέχρι να συνέλθει. Φωνάξαμε γιατρό από τη Θεσσαλονίκη να την εξετάσει. Στο άκουσμα της διάγνωσης τα ματάκια της έλαμψαν και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. «Είστε έγκυος κα Στεργίου».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 5ο


ΓΙΑ ΤΑ  ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Είχα καμιά βδομάδα στο νησί. Έγραφα κάθε μέρα στην Κατίνα μου, αλλά είχα μέσα μου το φόβο πως τα γράμματα δεν έφταναν ποτέ… Καθόμουν κατσούφης σε ένα βράχο, λερός και μουσκίδι ως το κόκαλο, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαμε «γυμνάσια». Ξάφνου ακούω μια φωνή νεαρού αγοριού «μπας και σου βρίσκεται κανένα τσιγαράκι μπάρμπα;» Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι 14-15 χρονών το πολύ. «Τι το θες βρε νιάνιαρο το τσιγάρο;» του είπα χαριτολογώντας. «Νιάνιαρο να πεις το γιο σου! Εγώ είμαι αντάρτης! Λέγε τώρα έχεις για δεν έχεις;» «Όχι αγόρι μου, δεν καπνίζω…» Με κοίταξε με απογοήτευση. Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να αγναντεύει. «Σε περιμένει κανείς εκεί απέναντι;» με ρώτησε. «Ναι, η γυναίκα μου. Εσένα;» «Μπα… ορφάνεψα μικρός και ο θετός μου πατέρας σκοτώθηκε πέρυσι το χειμώνα»

 Όσο μιλούσαμε ένιωθα μια ανεξήγητη έλξη για το αγόρι αυτό και μια οικειότητα, σαν να τον γνώριζα από παλιά, οι κινήσεις του, η κορμοστασιά του, το σχήμα του προσώπου του, όλα μου ήταν γνώριμα κατά έναν παράξενο τρόπο. Κάποια στιγμή, γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό μου. Η αναπνοή μου σταμάτησε… αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα… ήταν ποτέ δυνατό; Μα δεν έκανα λάθος, ήμουν σίγουρος, τα μάτια αυτά με στοίχειωναν για πάνω από 9 χρόνια…

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 4ο




(ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΚΛΙΚ ΕΔΩ)

Το ταξίδι του γυρισμού ήταν σύντομο, νόμιμο, άνετο. Καμία σχέση με το Γολγοθά που περάσαμε για να πάμε στην Πόλη. Δεν είχα καταλάβει πόσο πραγματικά είχε νοσταλγήσει το σπίτι της η Κατίνα μου, μέχρι που φτάσαμε στο χωριό της κι είδα τα μάτια της να τρέχουν ασταμάτητα κι είδα τα χέρια της να πιάνουν μια χούφτα χώμα ευλογημένο και να το φέρνουν ευλαβικά στα χείλη της. Ναι, θα φτιάχναμε εδώ μια καινούρια ζωή και αυτή τη φορά ήταν εκείνη που θα το φρόντιζε. 
Δουλέψαμε πολύ για να κάνουμε το παλιό της πέτρινο σπίτι να μοιάζει πάλι με σπιτικό. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Το πείσμα της ατέρμονο. Για άλλη μια φορά θαύμασα τη δύναμη και την αντοχή της γυναίκας μου. Πώς γίνεται ένα τέτοιο πλάσμα, που μοιάζει εύθραυστο σαν να έχει βγει μέσα από παραμύθια με νεράιδες, να έχει τέτοια αποθέματα ποτέ δεν το κατάλαβα. Σιγά σιγά, όλα πήραν μορφή μέσα από τα δικά της χέρια. Ακόμα και τον ξεραμένο κήπο ξαναζωντάνεψε με τη φροντίδα της. Τις μέρες εκείνη περιποιόταν το σπίτι κι εγώ καλλιεργούσα κάποια στρέμματα που είχαν οι δικοί της. Δεν ήμουν και πολύ σχετικός, αλλά η Κατίνα, μεγαλωμένη καθώς ήταν στα χωράφια, τα πάντα μου έδειξε. Κι εγώ, βλέποντας τα ματάκια της να λάμπουν, άντεχα κάθε αντιξοότητα και κάθε κούραση. Άλλωστε, υπήρχαν και τα βράδια, τα μαγικά βράδια που χανόμουνα μέσα της και με αποζημίωναν για τα πάντα.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ


Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 3ο

 
Εν τω μεταξύ, η θεία μου φρόντισε να με πάρουν στο μαγαζί με τα υφάσματα βοηθό στην αποθήκη και στις παραγγελίες, ώστε να μπορώ να βγάζω κάποια χρήματα. Παράλληλα ετοίμαζε την Κατίνα για το γάμο και της έδειχνε τα μυστικά του νοικοκυριού. Αχώριστες είχαν γίνει. Η θεία πάντα ήθελε μια κόρη, μα τρία παιδιά που έκανε ήταν αγόρια.
Λίγες μέρες πριν το γάμο, έφτασε η μάνα μου. Η συγκίνηση που ένιωσα όταν την είδα δεν περιγράφεται. Ριχτήκαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και κλαίγαμε. «Αγόρι μου!» εκείνη, «Σχώρα με, μάνα!» εγώ. «Ο Θέος σε φύλαξε γιόκα μου» εκείνη «Πόσο μου έλειψε η αγκαλιά σου» εγώ. Ούτε ξέρω πόση ώρα πέρασε, μέχρι να αποχωριστώ τον κόρφο της και να της συστήσω την Κατίνα. «Έλα κόρη μου», της είπε κι άνοιξε τα χέρια της. Η Κατίνα χαμογελούσε και πάλι, αλλά διαφορετικά αυτή τη φορά. Η μελαγχολία ήταν ακόμα εκεί, στο βλέμμα, στις κινήσεις της, μα έμοιαζε κάπως ανακουφισμένη, απολάμβανε τη ζεστασιά του νέου της σπιτικού, βρήκε μια καινούργια οικογένεια. Όχι φυσικά πως θα μπορούσε κανείς να αντικαταστήσει τους δικούς της, αλλά είχε βρει μια σιγουριά, μια ασφάλεια, ένα λιμάνι. 

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 2ο

 

Όταν έφτασα στο προκαθορισμένο σημείο, την είδα να στέκει εκεί, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Ήταν κατάχλωμη, άυπνη, φοβισμένη, τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα, μα ακόμα τόσο, τόσο όμορφη! Της είπα τη μισή αλήθεια. Ότι οι γονείς της είχαν πεθάνει δεν μπορούσα και δεν ήθελα να της το κρύψω. Όταν όμως με ρώτησε για τον αδερφό της, της είπα ότι δεν πρόλαβα, ότι οι αντάρτες είχαν ήδη φύγει και τον είχαν πάρει μαζί τους. Την καθησύχασα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνουν κακό, ότι τα παιδιά δεν τα πείραζαν, αντίθετα τα κρατούσαν κοντά τους και τα γαλουχούσαν ώστε να γίνουν το νέο αίμα του κινήματος. Φυσικά η ιδέα και μόνο αυτή της έφερε αηδία, αλλά τουλάχιστον παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι ο αδερφός της ζούσε και δεν διέτρεχε άμεσο κίνδυνο. «Κατίνα μου, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε άλλο, ήρθε η ώρα να φύγουμε». «Στέλλιο, το ξέρω, αλλά κατάλαβέ με. Έχασα τα πάντα… Θέλω να μου ορκιστείς κάτι. Δεν με νοιάζει πού θα πάμε, πόσο καιρό θα μας πάρει, αλλά θέλω να μου ορκιστείς ότι μια μέρα θα ψάξουμε και θα βρούμε τον αδερφό μου. Ορκίσου το!» «Εντάξει, κορίτσι μου. Στο ορκίζομαι», της είπα. Έναν όρκο που άργησα πολύ να εκπληρώσω…»

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΕΡΟΣ 1ο

 

Ήταν ένα δροσερό Κυριακάτικο πρωί του Σεπτέμβρη. Πιστοί κι οι δυο στο ραντεβού μας, όπως κάθε Κυριακή. Το γραφικό καφενεδάκι στην Πλάκα έσφυζε από ζωή από τις 11:00 και μετά και για αυτό επιλέγαμε πάντα να το επισκεπτόμαστε πολύ νωρίτερα, κατά τις 9:00 που μόλις άνοιγε. Δεν ενοχλούσαμε και δεν μας ενοχλούσαν, μάλιστα πλέον είχαν μάθει και πώς προτιμούσε ο καθένας μας τον καφέ του και μας τον σέρβιραν αμέσως. Παράξενη παρέα θα σκεφτόταν σίγουρα όποιος μας έβλεπε μαζί. Εγώ νεαρός, στα 25 μου, γεροδεμένος, μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Εκείνος σίγουρα πάνω από τα 80, κυρτωμένος και πολύ αδύνατος, ελάχιστα λευκά μαλλιά στο κεφάλι του. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Αγαπημένη συνήθεια για μένα το πολύ πρωινό ξύπνημα και η εφημερίδα μου παρέα με το καφεδάκι μου. Δυο χρόνια σχεδόν περνούσα έτσι τις Κυριακές μου κι ήμουν στ’ αλήθεια ευγνώμων για τις λίγες αυτές στιγμές μοναξιάς. Ήμουν πάντα ο μοναδικός θαμώνας, ώσπου μια μέρα με έκπληξη είδα να καταφτάνει αυτός ο παράξενος ηλικιωμένος άντρας, με το καπέλο με γείσο και το λουλούδι καρφιτσωμένο στο πέτο, ένα γαρύφαλλο κόκκινο. Έμεινα να τον παρατηρώ αρκετή ώρα. Εικόνα μιας άλλης εποχής, περασμένης, που όμως δεν έδειχνε παράταιρη με το παλιομοδίτικο περιβάλλον του καφενείου. Ίσως για αυτό να το είχε επιλέξει. Ίσως για αυτό να το είχα επιλέξει κι εγώ. Δεν ξέρω γιατί μου κίνησε τόσο έντονα την περιέργεια. Ήταν κάτι στο ανάστημά του, στη στάση του σώματός του που μου έλεγε πως ο άνθρωπος αυτός κουβαλούσε μέσα του βάρος, πόνο. Έμεινε περίπου μια ώρα. Όλο αυτό το διάστημα στέκονταν ακίνητος και κοιτούσε κάτι που κρατούσε μέσα στην παλάμη του. Μια χαμογελούσε και μια έμοιαζε να δακρύζει. Έπειτα, σηκώθηκε, άφησε πάνω στο τραπεζάκι τα χρήματα κι έφυγε. Την επόμενη εβδομάδα ξαναήρθε. Και την επόμενη και τη μεθεπόμενη και πολλές ακόμα. Πάντα το ίδιο σκηνικό, οι ίδιες κινήσεις. Και κάθε φορά έπιανα τον εαυτό μου να τον παρατηρεί, να ξεχνάει την εφημερίδα που κατέληγε αδιάβαστη σε κάποιον κάδο ανακύκλωσης και να πλάθει ιστορίες για τον άγνωστο αυτό παππού. Ποιος ήταν; Από πού είχε έρθει; Τι κρατούσε; Ποιο μεγάλο μυστικό τον έτρωγε;

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Β: ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Η δευτερη συμμετοχη μου στο δρωμενο Ιστοριες της Νυχτας, ειναι ενα ζεϊμπεκικο, αρκετα βαρυ, που εχω γραψει πριν πολλα χρονια αλλα ποτε δεν εχω δημοσιευσει. Ελπιζω καποτε να καταφερω να βαλω και τη μουσικη ολων αυτων των τραγουδιων....
Τις υπολοιπες ιστοριες μπορειτε να βρειτε στο μπλογκ της αεικινητης Αριστεας μας!

 

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Μη μου ζητας λογια μεγαλα.
Γι' αγαπη τωρα μη μου λες.
Παρεα κανε μου μια σταλα,
γιατι τα ονειρα μου γινονται πληγες.

Μη με ρωτας για που πηγαινω.
Τι ξημερωνει μη ρωτας.
Συγνωμη, δεν καταλαβαινω
αυτον τον τροπο που στα ματια με κοιτας.

Η μοιρα σ' εφερε αποψε στο πλευρο μου,
που ειναι ολα τοσο μελαγχολικα,
να πιεις γουλια γουλια το δακρυ το δικο μου,
να ημερεψεις της ψυχης μου τον νταλκα.
Δεν το αντεχω υποσχεσεις να σου δωσω.
Ερωτας ειμαι που θα μεινω μια βραδια.
Κι αν ερθει η ωρα καποτε να μετανιωσω,
αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.
Αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.

Μην απορεις που δεν με νοιαζει
που θα με βρει το πρωινο.
Εμαθα πια, οταν χαραζει,
να μενω μονη σε δωματι σκοτεινο.

Κερνα πιοτο, βαλε να πιουμε
τσιγαρο σερτικο, βαρυ.
Κι ενα ζεϊμπεκικο ν΄ακουμε,
να γρατζουναει της ζωης μας την πληγη.

Η μοιρα σ' εφερε αποψε στο πλευρο μου,
που ειναι ολα τοσο μελαγχολικα,
να πιεις γουλια γουλια το δακρυ το δικο μου,
να ημερεψεις της ψυχης μου τον νταλκα.
Δεν το αντεχω υποσχεσεις να σου δωσω.
Ερωτας ειμαι που θα μεινω μια βραδια.
Κι αν ερθει η ωρα καποτε να μετανιωσω,
αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.
Αλλο ενα λαθος θα χρεωσω στην καρδια.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Α: ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

 

ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

Τοτε που περπατουσα
συχνα στα μονοπατια σου
και καθε βημα
πιο μακρυα σου με τραβουσε,
σχοινια οι στιγμες,
που τυλιγαν τα ματια σου,
για να ξεχνας τη θαλασσα
που χωρια μας κρατουσε.
Ηταν φορες που χαραζε
χωρις να πουμε λεξη.
Ηταν κοντα σου οι νυχτες μου
γοργες, λαχανιασμενες.
Κι απ' το κλειστο παραθυρο
κρεμοντουσαν οι σκεψεις.
Νυχτες αλητικες, γυμνες,
νυχτες παραδομενες.
Εκει, που, δεμενη πισθαγκωνα,
ανασαινα τον ερωτα.
Που σαν αγριμι αχορταγο
ρουφουσα την ουσια σου,
φυλακισμενη σ' ονειρα
και σε στοιχεια ανημερωτα,
ν' αρπαξω ενα κομματι σου
στην καθε συνουσια σου.
Κρυφες ματιες που εριχνα
στου νου τις διαδρομες σου
και με τα νυχια ξεσκιζα
κρυφα τα κυτταρα σου.
Απαγκια σου 'φτιαχνα ζεστα
να δενεις τις πληγες σου,
να μην μπορεσει αλλος κανεις
να κλεψει την καρδια σου.
Ηταν θυμαμαι Κυριακη
στα συννεφα ντυμενη.
Να ταξιδεψω ζητησα
σε οσα μου αρνηθηκες.
Σαν ανεμος σε τυλιξα,
σαν μπορα μανιασμενη.
Νυχτες αλλιωτικες, μαβιες.
Νυχτες αλητικες...

Ειναι η πρωτη μου συμμετοχη στις Ιστοριες της Νυχτας, ενα ομορφο δρωμενο στο μπλογκ της Αριστεας. Το εχω δημοσιευσει και παλιοτερα, αλλα νομιζω πως ταιριαζει απολυτα κι εδω. Τις υπολοιπες ιστοριες μπορειτε να τις διαβασετε εδω:
http://princess-airis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_20.html

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Ειναι καποια θεματα που ειναι πραγματικα ανεξαντλητα. Οσο και να τα αναλυεις, να τα πιανεις απο καθε πλευρα, να τα βλεπεις και να τα ξαναβλεπεις, τελικα σε σαφη συμπερασματα δεν μπορεις να καταληξεις. Μπορεις μονο να προβληματιστεις, να παρεις κατι απο καθε αποψη που διαβαζεις, ειτε συμφωνη ειτε αντιθετη με τη δικη σου και να προσπαθησεις να βγεις εστω ενα τσακ καλυτερος και σοφοτερος μεσα απο το διαλογο.

Καπως ετσι, εφτασε στο τελος κι η δικη μου "αναζητηση της αληθειας" σχετικα με
-τη θανατικη ποινη για πολυ ειδεχθη εγκληματα
-το σωφρονιστικο συστημα και την δικαιοσυνη
-την ευθυνη της κοινωνιας και των μμε

Για τη θανατικη ποινη δεν εχω απολυτα καταληξει. Ειναι ο,τι χειροτερο μπορει να συμβει σε μια κοινωνια να γινει φονιας του φονια, αλλα ακομα σκεφτομαι πως ισως σε καποιες περιπτωσεις ειναι η εσχατη λυση, αλλα η μοναδικη...

Οσον αφορα το σωφρονισμο, ξερω πως σε καιρο κρισης ακουγεται γελοιο να μιλαμε για αυτο, αλλα αν το καλοσκεφτεις, ενα συστημα πιο δικαιο και πιο ανθρωπινο, αλλα και πιο αυστηρο και λειτουργικο, θα εξοικονομουσε πολλους πορους απο τα χρηματα που δαπανουνται για τις φυλακες, αλλα και θα δημιουργουσε μεσω προληψης μια πιο υγιη κοινωνια. Αυτο βεβαια προϋποθετει μακροπροθεσμο σχεδιασμο και αλλα πολλα που δεν ειναι της παρουσης.

Αυτο ομως που πραγματικα με ξεπερναει, ακομα πιο πολυ κι απο την διαστροφη των απεχθεστερων εγκληματιων, ειναι η σταση της κοινωνιας μας. Η αδιαφορια σε ολα τα σημαδια- γιατι υπαρχουν παντα σημαδια!- απο τη μια, η φραση "κοιτα τη δουλεια σου και μη μιλας", ενω απο την αλλη καταναλωνουμε σαν σαρκοβορα ορνια την καθε ανατριχιαστικη, σχετικη η ασχετη, πληροφορια που μετατρεπει την ειδηση σε οσκαρικο θριλερ. Εκει βεβαια το "κοιτα τη δουλεια σου" παει περιπατο, αφου ξαφνικα δουλεια μας γινεται να γνωριζουμε τα παντα, χωρις να ψαχνουμε πιο βαθια, την ουσια, τα αιτια, την δικη μας ευθυνη - οπου αυτη υπαρχει!

Γιατι πισω απο τα παιδια που δολοφονησαν τον Αλεξ στη Βεροια, υπηρχαν καποιοι γονεις που εκαναν τραγικα λαθη η που αγνοησαν τα σημαδια. Πισω απο τον πα-ΤΕΡΑΣ της Αννι, υπηρχε μια γυναικα που αφησε το παιδι της μαζι του, υπηρχε μια εμφανως αρρωστημενη κατασταση που πολλοι την ειχαν δει αλλα κανεις δεν εκανε κατι για αυτο.
Κι αν η "ενημερωση" μας μας οδηγουσε στο να ανακαλυψουμε τα λαθη και τα αιτια και να προφυλαχθουμε σαν κοινωνια απο τετοιες καταστασεις, τοτε ναι, θα αξιζε τον κοπο...
Ομως, εμεις δεν αλλαζουμε καν! Ισα ισα, κανουμε τον σταυρο μας που δεν ειμαστε εμεις αυτοι, που εμεις ειμαστε καλυτεροι απο αυτους... και συνεχιζουμε τη ζωη μας με τον ιδιο ακριβως τροπο...

Ομως, οπως ειπα και στην αρχη... αυτα τα θεματα ειναι ανεξαντλητα, οσο μιλαμε, τοσα θα εχουμε να πουμε...
Θα τα κλεισω λοιπον εδω και θα σας ευχαριστησω ολους για την επικοινωνια και το διαλογο, για την ανταλλαγη αποψεων! Και θα κρατησω μια ελπιδα πως ολοι κατι πηραμε απο αυτο, εστω το ελαχιστο!

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

ΜΕΡΟΣ Γ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!

Αφου συζητησαμε για τη θανατικη ποινη και αναλυσαμε λιγο τα του σοφρωνισμου και της τιμωριας, ηρθε η ωρα να αναλογιστουμε το ρολο της κοινωνιας και των ΜΜΕ στα πιο ειδεχθη εγκληματα.


Οταν υπαρχει μια κατασταση αρρωστημενη, παντα υπαρχουν και καποια σημαδια. Ασχημες συμπεριφορες, φωνες, πραγματα μικρα η μεγαλα που ακομα και το πιο απειρο ματι μπορει να αντιληφθει.
Και τοτε, τι γινεται; Συνηθως, ενω στην αρχη ολοι δειχνουν εκπληκτοι με την αποκαλυψη του εγκληματος και του δραστη, οσο προχωρουν οι μερες αποκαλυπτεται οτι ολο και καποιος κατι ειχε δει, κατι ειχε ακουσει, κατι ειχε υποπτευθει... αλλα δεν ειχε μιλησει.

Τι οδηγει τους ανθρωπους να επιλεγουμε τη σιωπη; Ειναι ο φοβος οτι μπορει να μπορει να μπλεξουμε; Ειναι οτι το προβλημα του αλλου δεν μας νοιαζει; Ειναι οτι δεν πιστευουμε πως πραγματι θα βρουμε ακρη και θα βοηθησουμε στ' αληθεια; Η μηπως πραγματικα δεν πιστευουμε μεσα μας οτι τα πραγματα θα εχουν μια τοσο ασχημη καταληξη;

Απο την αλλη, εχουμε τα ΜΜΕ, που κανουν τσιμπουσι κανονικο καθε φορα που προκυπτει ιστορια σαν της Αννι. Και δεν μιλαω για την αναλυση του θεματος, της ψυχικης ασταθειας του δραστη, του εγκληματικου του προφιλ η των νομικων θεματων. Μιλαω για τον εξευτελισμο της ιδιας της ανθρωπινης υποστασης του θυματος, των συγγενων, ολων των εμπλεκομενων. Μιλαω για την αναλυση και επαναληψη μεχρις αηδιας των πιο ανατριχιαστικων λεπτομερειων, μιλαω για το κυνηγι των παπαρατσι που αγγιζει τα ορια του bullying.

Κι η μονιμη εξηγηση για ολα αυτα, ειναι οτι ο κοσμος θελει να μαθει! Κι απο ο,τι φαινεται οντως ετσι ειναι, καθως οι θεαματικοτητες των δελτιων ειδησεων και των εκπομπων αγγιζουν ποσοστα ρεκορ οταν καταπιανονται με τετοια θεματα και τις λεπτομερειες τους! Και ερωτω.... γιατι θελουμε να βλεπουμε τετοια πραγματα; Γιατι μας ενδιαφερει τοσο να μαθαινουμε αυτα τα ανατριχιαστικα δεδομενα; Τι παραπανω μας προσφερει να ξερουμε ΑΚΡΙΒΩΣ τι και πως εγινε; Ποια διεστραμμενη ικανοποιηση δημιουργειται μεσα απο ολα αυτα;

Γιατι απο τη μια τα ΜΜΕ ειναι αδιστακτα και δεν υπολογιζουν τιποτα μπροστα στο χρημα, αλλα και απο την αλλη βρισκουν εδαφος, αφου δεν θα εκαναν τετοιο κανιβαλισμο αν δεν τον παρακολουθουσε κανεις. Κι οι θεατες εχουν τα τελευταια χρονια δεχθει τετοια πλυση εγκεφαλου απο τα ΜΜΕ που εχουν σχεδον παψει να σοκαρονται απο το ο,τιδηποτε. Κι ολο αυτο εχει γινει ενας φαυλος κυκλος.

Απο την αδιαφορια, στο εγκλημα και απο την αποκαλυψη στον κανιβαλισμο, ολα καταναλωνονται σαν απλα προϊοντα του σουπερ μαρκετ, μαζι με τον καφε η το βραδινο γευμα. Τελικα, η κοινωνια μας ειναι απολυτα αιμοδιψης!

Υ.Γ. Οσοι ασχολουμαστε με την εκπαιδευση, καλο ειναι να προφυλασσουμε τα παιδια μας απο ολο αυτο το φαγοποτι, να τους εξηγουμε και να τους συμβουλευουμε να το αποφευγουν. Ναι μεν να ενημερωνονται οταν κατι εχει συμβει, αλλα μεχρι εκει!

Υ.Γ.2 Μετα απο την αναγνωση και τον προβληματισμο, ας χαλαρωσουμε λιγακι με την ιστορια της Μαρως.

Καλη Κυριακη και Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

ΜΕΡΟΣ Β: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΟΦΡΩΝΙΣΜΟΣ

Καλημερα διαδικτυακοι μου φιλοι!
Μετα απο τον εποικοδομητικο διαλογο στην προηγουμενη αναρτηση, η αληθεια ειναι πως ειμαι ακομα πολυ μπερδεμενη και δεν εχω καταληξει σε τελικα συμπερασματα γυρω απο τη θανατικη ποινη και γενικα το θεμα εγκλημα και τιμωρια.

Φυσικα, το ιδανικο σε μια ιδανικη κοινωνια θα ηταν οι εγκληματιες, των οποιων τα εγκληματα δεν ειναι τοσο απεχθη, να σοφρωνιζονται και να επιστρεφουν στην κοινωνια "καινουργιοι" ανθρωποι, με ισες ευκαιριες με τους υπολοιπους να ξεκινησουν απο την αρχη. Αυτο θα προϋπεθετε μια υποδομη καταλληλων κτιριων, σχολειων μεσα στις φυλακες, εναν μεγαλο αριθμο ειδικων ψυχολογων και κοινωνικων λειτουργων και φυσικα εξαιρετικα αυστηρο ελεγχο σε σχεση με τη χρηση και διακινηση οπλων, ουσιων κλπ.

Ναι! Και μετα ξυπνησαμε! Αυτη τη στιγμη οι φυλακες για τους μισους ειναι ενα διαρκες βασανιστηριο, ενας επικινδυνος τοπος οπου κινδυνευουν ανα πασα στιγμη να βρεθουν σφαγμενοι, βιασμενοι κλπ και που μετρανε τις ημερες να βγουν εξω. Για τους αλλους μισους, τους πιο δικτυωμενους, ειναι ενα απλο διαλειμμα στην εγκληματικη τους δραση, αφου μεσα στη φυλακη απολαμβανουν προνομια, ειναι μελη συμμοριων, εκφοβιζουν τους αλλους κρατουμενους, εχουν προσβαση σε ναρκωτικα, οπλα, κινητα τηλεφωνα και κανουν τα "νταλαβερια" τους κατω απο τη μυτη των αστυνομικων και μερικες φορες με την ανοχη η τη συνεργασια τους.
Χωρια τις αθλιες συνθηκες, τα κελια 2Χ2 για ποσα ατομα, τις αρρωστιες, τη βρωμα... 

Ετσι, ακομα και με το σχολειο που λειτουργει στη φυλακη, ειναι ελαχιστοι αυτοι που θα εχουν ατσαλενια θεληση και θα καταφερουν να επιβιωσουν ΚΑΙ να σοφρωνιστουν.


Οσον δε αφορα εγκληματιες που εχουν διαπραξει ιδιαιτερα ειδεχθη εγκληματα, καλη ωρα οπως το τελευταιο, εχουν ακουστει πολλα. Περαν της απλης ισοβιας καθειρξης εχει ακουστει συχνα η ιδεα των καταναγκαστικων εργων. Ειναι μια ιδεα που μου αρεσει πολυ και για να ειμαι ειλικρινης, πιστευω θα μπορουσε να εφαρμοζεται- με διαφορετικο τροπο και διαρκεια- απο την απλη κατοχη κανναβης μεχρι και το φονο. Ομως, στη χωρα μας τουλαχιστον δεν προβλεπεται κατι τετοιο και δεν ξερω αν υπαρχει πεδιο εφαρμογης και αν θα μπορουσε να υπαρξει η απαιτουμενη οργανωση για κατι τετοιο.


Ακουγεται επισης, για περιπτωσεις σαν του πατερα της Αννι, η ιδεα της απολυτου απομονωσης ισοβιως, με ελαχιστη τροφη και νερο. Αυτο ομως, δεν εμπιπτει στην κατηγορια των βασανιστηριων; Δεν ειναι αργη αλλα σταθερη φυσικη και ψυχολογικη εξοντωση; Δεν τοποθετει και παλι την κοινωνια και την δικαιοσυνη σε ρολο τιμωρου εκδικητη; Κι αν ειναι να εξοντωσεις καποιον με αυτον τον αργο και βασανιστικο τροπο, δεν ειναι πιο εντιμο αλλα και πιο ανθρωπινο να το κανεις μια κι εξω;

Τελος, υπαρχουν κι εκεινοι που υποστηριζουν πως αυτα τα αποβρασματα ειναι ανθρωποι ασθενεις, διαταραγμενοι, που ισως και να μπορουσαν να θεραπευθουν με την καταλληλη θεραπεια. Κι οτι ο ρολος μας ως κοινωνια ειναι να τους παρεχουμε αυτη ακριβως τη θεραπεια. Εγω προσωπικα, παρολο που θεωρω πως οντως ειναι αρρωστοι αυτοι οι ανθρωποι και πως οντως υπαρχει καποια βαθυτερη αιτια που τους οδηγει στις πραξεις αυτες, δεν πιστευω πως σε τετοιες κτηνωδεις περιπτωσεις υπαρχει περιπτωση ανακαμψης και θεραπειας, για αυτο και δεν τους θελω μεσα στην κοινωνια, αλλα απομονωμενους ωστε να μην αποτελουν μονιμο κινδυνο. Επισης, θεωρω οτι το να τους θεραπευσουμε, ακομα κι αν σε ελαχιστες περιπτωσεις εχει ελπιδες, θα εχει ενα κοστος πολυ μεγαλυτερο απο το να προλαμβανουμε αυτες τις καταστασεις, μεσα απο θεσμους οπως η Προνοια, που θα επρεπε να λειτουργει ουσιαστικα.

Εσεις τι πιστευετε για το σοφρωνισμο εν γενει και για το συστημα μας; Τι παρεχει και τι περιθωρια βελτιωσης εχει;
Πως σας ακουγεται η λυση της κοινωφελους εργασιας και των καταναγκαστικων εργων;
Η απομονωση ισοβιως ειναι τελικα λυση;
Η μηπως οφειλουμε ως κοινωνια να βρουμε τροπο να επαναφερουμε και να θεραπευουμε ακομα και τον πιο στυγνο και διαταραγμενο εγκληματια;

Οπως παντα, ελπιζω στα σχολια η συζητηση να ειναι εποικοδομητικη!

Ας ελαφρυνουμε ομως το κλιμα διαβαζοντας την ιστορια της Μαρως.

Καλο Σαββατοκυριακο και Πεταλουδισια Φιλια σε ολους!

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

ΟΤΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ, ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΤΗΝΟΣ ΚΙ ΕΣΥ;

Όπως όλη η Ελλάδα, ίσως και όλος ο κόσμος, έχω συγκλονιστεί!
Είναι τόσο φρικιαστικό αυτό που έγινε που δεν θέλω ούτε να το αναφέρω ούτε να το αναλύσω.
Θέλω όμως να σας εκφράσω μια σκέψη μου και μια ανησυχία μου...

Σε περιπτώσεις σαν αυτού του κτήνους, σε περιπτώσεις σαν της Μυρτούς στην Πάρο, σε κάθε περίπτωση παιδεραστίας, παιδικής κακοποίησης, η δολοφονίας παιδιού... πάντα,μα ΠΑΝΤΑ θα ήθελα η ποινή για τους ανθρώπους αυτούς να είναι η εσχάτη. Κάποιοι θα πουν ότι πρόκειται για άρρωστους ανθρώπους, διαταραγμένους, που χρειάζονται βοήθεια. Εγώ θα πω, πως αυτό το κτήνος, αν δεν τον σκοτώσουν οι συγκρατούμενοί του, σε 10-12 χρονάκια θα βγει και θα ξεκινήσει από την αρχή.
Δεν μπορώ να νιώσω οίκτο για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έχω τίποτα μέσα μου, αν μπορούσα θα τους σκότωνα στο δευετρόλεπτο. Κι έπειτα νιώθω τύψεις που δεν έχω οίκτο, έλεος. Στο κάτω κάτω δεν είμαι θεός.
Αναρωτιέμαι λοιπόν- κι εδώ είναι το ένα σκέλος της ερώτησης προς εσάς, καλοί μου διαδικτυακοί φίλοι. Θέλοντας να σκοτώσει κάποιος ένα κτήνος, μήπως αρχίζει και γίνεται κι ο ίδιος κτήνος;
Κι ένα θέμα που πριν χρόνια είχαμε ξαναθίξει- το δέυτερο σκέλος της ερώτησης.
Πιστεύετε ότι θα πρέπει για κάποια κακουργήματα να επανέλθει η θανατική ποινή και αν ναι σε ποια;
Ελπίζω να έχουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο στα σχόλια.

Καλό ταξίδι Αγγελούδι! Ας αναπαυθεί η τόσο μικρή και τόσο βασανισμένη ψυχούλα σου!

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ...

Απο τη μια μερια η υπερηφανια που εμεις δεν τους αφησαμε να πνιγουν, που η Ελληνικη μας Καρδια, η πανανθρωπινη χτυπαει ακομα! Κι η ανθρωπια μας δεν εχει καταστραφει απο αυτη την αναθεματισμενη κριση!
Απο την αλλη... ποση δυστυχια, ποση αγωνια, ποσο πονο μπορουν αυτοι οι ανθρωποι να κουβαλουν, οι ξεριζωμενοι αυτης της γης που προσπαθουν να δωσουνε ενα καλυτερο μελλον στα παιδια τους; Ποσο δυσκολη πρεπει να ηταν αυτης της μανας η ζωη ωστε να το αποφασισει 8 μηνων εγκυος να ανεβει σ' αυτη τη βαρκα;
Τελος, σεβασμος και δεος μπροστα την τελειοτητα και το μεγαλειο της φυσης! Δυο εμβρυα, δυο τοσο δα πλασματακια, τοσο φαινομενικα ευθραυστα, αλλα στην ουσια τοσο μα τοσο δυνατα!
Δοξα τω Θεω, για αυτα τα δυο νεογεννητα και τη μητερα τους η ιστορια βαινει καλως! Για ολα τα υπολοιπα ομως...



Στο μεταξυ, μην ξεχνατε:

Διαβαστε την ιστορια της Μαρως στο Butterfly's Stories (click).

Στην Επανασταση της Καλοσυνης μιλαμε για την Υπερτατη πραξη Αγαπης (click)!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

ΕΑΡΙΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ



 

Τις στιγμές που ο ουρανός σκοτεινιάζει
αντιστέκομαι... χαμογελάω...
Το χαμόγελό μου είναι η δύναμή μου.
Κάτι εαρινά απογεύματα,
γεμάτα με τη μυρωδιά της ανθισμένης νεραντζιάς,
η άνοιξη είναι εκεί έξω
και με τερτρίπια με προκαλεί να την πιάσω,
να τη φέρω κοντά μου, μέσα μου.
Κι όμως, είναι ακριβώς κατι τέτοια ανοιξιάτικα βράδια,
 που νιώθω έτοιμη να ενδώσω
στην κατάθλιψη που από καιρό με φλερτάρει.
Να αφεθώ, να της παραδοθώ ανευ όρων.
Να την αφήσω να με παρασύρει στο βυθό της.
Κάτι τέτοια φωτεινά απογεύματα είναι που νιώθω
ένα ζεστό σκοτάδι να με τυλίγει
και τη μοναξιά να υφαίνει τα αέρινα πέπλα της γύρω μου
σε ένα ιδιότυπο ιστό αράχνης.
Δε θέλω να αλλάξω, δε θέλω να γλιτώσω.
Θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου
ένα μακρύ ταξίδι στον πιο μελαγχολικό μου κόσμο.
Κι αν δε γυρίσω ποτε, τι πειράζει;
Ίσως τελικά στα σκοτεινά να μην είναι και τόσο άσχημα.
Ίσως κάπου μέσα στις σκιές να μάθω να ζω από την αρχή.


Tο ποιημα αυτο ειναι η συμμετοχη μου στο 7ο Συμποσιο Ποιησης της Αριστεας!
Παρολο που για μενα ειναι ισως το πιο θλιβερο ποιημα που γραφτηκε σε στιγμες πολυ ζορικες, εσεις το ξεχωρισατε και το τιμησατε με 21 βαθμους, φερνοντας το στην 4η θεση, αναμεσα σε 29 υπεροχα ποιηματα. Ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου!


Ελατε μια βολτα και απο το Butterfly's Stories να διαβασετε την ιστορια της Μαρως. Η ιστορια αυτη γραφτηκε για το Παιζοντας με τις Λεξεις, αλλά ξεπερασε κατα πολυ το οριο των λεξεων. Επειδη δεν θελησα να αρχισω να κοβω, αποφασισα να μην στειλω τη συμμετοχη μου και να την αναρτησω μαζι με τις υπλοιπες ιστοριες μου.


Καλημερα και Πεταλουδισια Φιλια σε ολου!

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Καλοι μου μπλογκοφιλοι!

Αλλη μια Εβδομαδα των Παθων εφτασε στο τελος της, μεσα απο την κορυφωση του μαρτυριου, τη σταυρωση και την πολυποθητη Ανασταση!Ευχομαι σε ολους η Ανασταση του Κυριου να φερει φως, αγαπη, υγεια και ο,τι αλλο επιθυμειτε στη ζωη σας!Χριστος Ανεστη! Και του χρονου!


Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Καλωσοριζω την ανοιξη, στην παγκοσμια ημερα ποιησης, με ενα τραγουδακι. Στιχοι- μουσικη δικοι μου, ρυθμος χασαπικος. Οσο για το συναισθημα... οπως το παρει κανεις...

Ολα ειναι δυσκολα
για μας.
Μοιαζουν ακατορθωτα.
Κι αν μ' αγαπας
κι αν σ' αγαπω,
δεν ειναι αρκετο
και ντρεπομαι γι' αυτο.

Μα μη σε δω ποτε
να κλαις για μενα.
Πανε χαμενα
τα δακρυα για μας.
Φταιμε κι οι δυο
που γιναν ολα ξενα
τα περασμενα μεγαλεια της καρδιας.

Ποιος να το περιμενε,
μου λες,
οτι θα γεμιζαμε
τοσες πληγες;
Μα δυστυχως,
μας προδωσ' ο καιρος,
αμιληκτος, σκληρος.

Μα μη σε δω ποτε
να κλαις για μενα.
Πανε χαμενα
τα δακρυα για μας.
Φταιμε κι οι δυο
που γιναν ολα ξενα
τα περασμενα μεγαλεια της καρδιας.

Ολα ειναι δυσκολα,
για μας...
Μοιαζουν
ακατορθωτα....
 

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Για αλλη μια φορα, 8 Μαρτιου 2015, 105 χρονια απο την πρωτη φορα που εορτασθηκε επισημα η σημερινη Ημερα Των Δικαιωματων της Γυναικας.
Γιατι θα επρεπε να γιορταζουμε κατι το αυτονοητο; Ανθρωπος δεν ειναι και η γυναικα;

Καθε χρονο τετοια μερα, αναρρωτιεμαι ειλικρινα, οταν βγαινουν εξω οι γυναικοπαρεες τι ακριβως γιορταζουν. Περα απο το γεγονος οτι ειχαμε την τυχη να γεννηθουμε σε μια χωρα, σε μια κοινωνια, που με ολο το συντηρητισμο και την υποκρισια της, τουλαχιστον κατα βαση σεβεται τη γυναικα, τη μανα, τη συντροφο! Τη σεβεται και την αγαπα... ακομα!

Ομως, στον υπολοιπο κοσμο τι συμβαινει; Αν ειχαμε γεννηθει αλλου; Στη Μεση Ανατολη; Στην Αφρικη;
Καθε 6 λεπτα μια γυναικα θα υποστει κλειτοριδεκτομη! Τι γυναικα δηλαδη, κοριτσι!
Καθε λιγα λεπτα μια γυναικα θα πεσει θυμα βιασμου, κακοποιησης η αγοραπωλησιας!

Καθε λιγα λεπτα! Θες να το ξαναπω να το καταλαβεις; ΚΑΘΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ! 
ΚΑΘΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ!
Οχι το Μεσαιωνα! Οχι πριν 100 χρονια! Σημερα! Τωρα! Οσο εγω γραφω κι οσο εσυ με διαβαζεις!

Στα πλαισια λοιπον αυτης της ημερας,θελω να σου παρουσιασω τον οργανισμο V-Day! Ειναι μια πρωτοβουλια κυριως μεσω διδικτυου, που εργαζεται πυρετωδως και καλει παγκοσμιως σε ξεσηκωμο και επανασταση για την ιση μεταχειριση των γυναικων, το δικαιωμα τους στην εκπαιδευση και στην αυτοδιαθεση, το τελος της φτωχειας και της εκμεταλλευσης ανθρωπου απο ανθρωπο!
Αν επισκεφθεις το σαιτ θα ανακαλυψεις πως ανα τον κοσμο γινονται πολλες κινησειςαπλων ανθρωπων προς αυτην την κατευθυνση. Θα λυπηθεις να ανακαλυψεις ωστοσο πως η Ελλαδα δεν ειναι ενας απο τους τοπους αυτων των δρωμενων.

Τη στιγμη που οι Τζιχαντιστες προελαυνουν, απαγαγωντας χιλιαδες κοριτσια απο τα σπιτια τους, βιαζοντας και πουλωντας τα, ανακαζοντας τα σε σεξουαλικη δουλεια, χωρις κανενας να τους σταματα, μενοντας εντελως ατιμωρητοι (το ΓΙΑΤΙ; ειναι πολυ μεγαλη κουβεντα!!!!), σε προσκαλω να αναλαβεις κι εσυ τη δεσμευση, να γινεις αρωγος σε αυτη την προσπαθεια, ωστε να ερθει καποτε η μερα που τετοιες επετειοι να ειναι αχρηστες, ανευ ουσιας! Κι αν το θελεις, να οργανωσουμε κι εδω στην Ελλαδα καποιο δρωμενο!

Επισης, θα σε παραπεμψω στο http://www.one.org/international/ που ειναι επισης ενας οργανισμος που παλευει για τα ανθρωπινα δικαιωματα και που μπορεις να συνυπογραψεις το αιτημα για μορφωση και εκπαιδευση των γυναικων ανα τον κοσμο.

Ομως, ας μη γελιομαστε.... Ο κοσμος δε θα αλλαξει με υπογραφες, αλλα με δρασεις! Μικρες καθημερινες, διπλα σου! Ξεσκεπασε τη βια κατα των γυναικων οπου την αντιληφθεις! Απλωσε το χερι και βοηθησε ενα κοριτσι που το χρειαζεται! Προστατευσε οποιον μπορεις απο τους παιδεραστες! Μη γινεσαι αποδεκτης υπηρεσιων που προερχονται απο trafficking! Ψαξε με ποιο τροπο μπορεις να βοηθησεις ωστε η μορφωση και η αυτοδιαθεση να γινουν νομος, παντου! Η απειλη των Τζιχαντιστων δεν ειναι μακρινη οσο φαινεται, αυριο κι εδω εμεις μπορει να βρεθουμε στην ιδια θεση!
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ! Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ!ΜΙΛΑ! ΠΑΛΕΨΕ! ΑΠΑΙΤΗΣΕ! ΟΡΓΑΝΩΣΕ!ΔΡΑΣΕ!

Και για να κλεισουμε αισοδοξα, ας δουμε μια ελπιδοφορα ειδηση! 20 Αφγανοι αντρες φορεσαν μπουργκα και βγηκαν στους δρομους σε μια ενδειξη διαμαρτυριας για την καταπιεση των γυναικων και συμπαραστασης στον αγωνα τους για ισα δικαιωματα!




Αυτο θα πει τολμη και φαντασια! Αφου μπορουν εκεινοι... εμεις;;;;

Πεταλουδισια φιλια σε ολους!

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΟΡΦΗ Ο ΧΡΟΝΟΣ...



Πριν απο 12 μολις μερες ησουν ακομα εδω... Οχι καλα, αλλα εδω...
Πριν απο 15 μερες ειχα ερθει να σε δω στο νοσοκομειο, να σε βοηθησω να φας... τα χερακια σου δεν μπορουσαν να κρατησουν το πηρουνι... ομως εμοιαζες καλυτερα! Πολυ καλυτερα! Ησουν τοσο δυνατος! Κανεις δεν μπορουσε να αντιληφθει το ποσο σοβαρα ηταν ολα οσα σε ετρωγαν... δεν το εβαζες κατω... "Αν καθηλωθω σε ενα κρεβατι, θα πεθανω!" ελεγες και το εννουσες... Κι εφυγες πριν καθηλωθεις.... Κι ειναι το μονο που με παρηγορει, γιατι ξερω πως θα ησουν πολυ δυστυχισμενος...

Πριν απο ουτε ενα μηνα ηταν γιορτες. Ηρθες να αλλαξουμε χρονο μαζι, εσυ κι η μαμα. Πριν απο λιγες μολις μερες εκανα σχεδια. Τα γενεθλια του Δημητρακη, του Δημητρακη σου, που τοσο καμαρωνες! Το Πασχα που θα τρωγαμε ολοι μαζι! Οι βολτες που θα σε πηγαινα οταν εβγαινες απο το νοσοκομειο, αυτες που δεν σε ειχα παει οσο ησουν καλα και που τοσο σου αρεσαν! Πριν απο λιγες μονο μερες, γιορτες, χαρες... Κι ομως μοιαζει η εποχη αυτη τοσο μα τοσο μακρινη, λες κι ειναι απο μια αλλη ζωη... Πως αλλαζει η αντιληψη μας για το χρονο αναλογα με αυτα που ζουμε τελικα...

Κι ομως μοιαζει σαν χτες που ηρθατε το 2005 με τη μαμα να με δειτε στην Κρητη και μου ζητουσατε να γυρισω και σας ελεγα οχι, θα μεινω... Σαν χτες οι γαμοι μας, εμενα και της Ελενας... Σαν χτες που κρατησες για πρωτη φορα το Δημητρακη στην αγκαλια σου... Ελεγες δεν θα προλαβεις να δεις εγγονακια, αλλα ειδες; Ο Θεος 3 σου χαρισε! Σαν χτες που πιναμε μαζι καφε τις Κυριακες... Σαν χτες που μου σφυραγες να σου ανοιξω και θυμωνα και σου ελεγα "τι σφυρας ρε πατερα; προβατα ειμαστε;"...Σαν χτες που μου ζητουσες να σου κοψω τα νυχια η να σε τριψω στην πλατη... Σαν χτες που μολις εβλεπες το παιδι φωτιζε το προσωπο σου, που του μαθαινες σκακι, που του ελεγες παραμυθια, που καθε φορα που ανεβαινα μονη μου μουτρωνες γιατι δεν τον ειχα μαζι μου κι ας ηταν ζωηρος κι ας νευριαζες και ας μαλωνατε, ολη σου η ζωη τα εγγονια σου ηταν...Σαν χτες που μου ελεγες 100 φορες να προσεχω, τα πιο απλα πραγματα και με επαιρνες 100 τηλεφωνα να μου πεις τα πιο ασημαντα... Και νευριαζα και εκνευριζομουν, γιατι δεν ειμαι πια μωρο... Ολα αυτα που μου διναν στα νευρα, και τι δεν θα εδινα τωρα να τα ξαναεχω!

Κι αναρρωτιεμαι αν ηξερες ποσο σε αγαπουσα... Η μαλλον σε αγαπω! Εσυ εφυγες, αλλα η αγαπη δεν φευγει... Θελω να πιστευω πως το ηξερες κι ας μην το ελεγα συχνα...

Τωρα το κρεβατι σου ειναι αδειο... "Οταν φυγω, τη μανα σας και τα ματια σας!" ελεγες... μετανιωμενος κι εσυ για τα τοσα λαθη του παρελθοντος... Μη φοβασαι, μπαμπα, την προσεχουμε σαν τα ματια μας, δεν ειναι μονη της... Τωρα υπαρχει ενα τεραστιο κενο μεσα μου, που δεν νομιζω να αναπληρωθει... Ενα ουφ, ενα γιατι, ενα αχ! Κι ειναι κι αυτο το "ποτε ξανα" τοσο βαρυ, τοσο τελεσιδικο, τοσο απελπιστικα πολυ...

Αντιο μπαμπα... μπαμπα μου... αχ μπαμπα μου... σ' αγαπαω....


Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Δεν ηθελα να γραψω τιποτα... Δεν εχω διαθεση...
Ομως σκεφτομαι πως ειναι κι εμενα χρεος μου να παρω θεση...

Εχω λοιπον να πω πολυ λιγα και απλα πραγματα.

Θεωρω την ψηφο πολυ σημαντικη, οχι μονο αυτη τη φορα, αλλα καθε φορα!

Θεωρω την ψηφο με βαση το φοβο μια πολυ λανθασμενη και επικινδυνη επιλογη... αλλα κατανοητη εν μερει...

Θεωρω την ψηφο με βαση το κολλημα σε καποια συγκεκριμενη παραταξη η καποια συγκεκριμενα ατομα παρανοϊκη και επιεικως απαραδεκτη, εγκληματικη ενεργεια!

Θεωρω την ψηφο με βαση το προσωπικο συμφερον εσχατη προδοσια! Τοσο απλα!

Εγω αυτη την Κυριακη θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατι πιστευω οτι ο Αλεξης Τσιπρας και οι συνεργατες τους θα φερουν την ελπιδα. Ουτε γιατι ελπιζω πως με εναν μαγικο τροπο θα αποφυγουμε την οικονομικη καταστροφη... Τα νουμερα ειναι νουμερα και ειναι σαφεστατα!
Επισης, σαφεστατη ειναι η καταντια του νεοελληνα, που θελει να αλλαξουν ολα, χωρις εκεινος να αλλαξει καθολου! Που ψηφιζει με βαση αυτα που του ταζουν για την τσεπη του και δεν δινει καμια αξια σε ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΥΓΕΙΑ κλπ. Θα μου πεις, αν δεν εχεις φαγητο και λεφτα στην τσεπη κι αν η οικονομια δεν ανακαμψει, πως θα φτιαξουν και ολα τα παραπανω;;; Οεο;;; Εγω παλι πιστευω πως για να ανακαμψει η οικονομια θα πρεπει ΠΡΩΤΑ η εστω ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ να φτιαξουν ολα τα παραπανω! Αλλα αυτα ειναι ψιλα γραμματα!

Θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ λοιπον, γιατι οταν η εξουσια εναλασσεται διαρκως αναμεσα στα ιδια ατομα και η σκυτταλη πασαρεται μονιμως αναμεσα στα ιδια χερια, τοτε τα χερια αυτα αποκτουν επαρση, τα ατομα εχουν την ψευδαισθηση οτι ειναι θεοι και η δυναμη τους εκ γενετης προνομιο...

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πρεπει να παραμενει στην εξουσια αν δεν κανει σωστα τη δουλεια για την οποια εμεις ολοι τον ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!!!

Θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ γιατι πιστευω στις ευκαιριες και πιστευω στους νεους ανθρωπους!

Θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ γιατι κουραστηκα να βλεπω τις ειρωνικες φατσες στην τηλεοραση και γενικα στα ΜΜΕ!

Θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ μονο και μονο για να δω το υφος τους την στιγμη της ανακοινωσης των αποτελεσματων!

ΔΕΝ θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ γιατι περιμενω κοσμογονικες αλλαγες σε πραγματα ηδη προσυμφωνημενα, αλλα γιατι προσμενω μια αλλαγη στη νοοτροπια ολων μας!

Τελος, θα ψηφισω ΣΥΡΙΖΑ γιατι δεν πρεπει να φοβομαστε την αλλαγη, οταν ουτως η αλλως εχουμε πιασει πατο! Γιατι δεν φοβαμαι τη σκληρη δουλεια! Γιατι φοβαμαι να κοιταξω μεθαυριο το γιο μου στα ματια και να του πως οτι δεν προσπαθησα να αλλαξω τιποτα, απο φοβο!

Η αναρτηση αυτη ειναι αφιερωμενη στον πατερα μου, που ηθελε πολυ να ψηφισει σε αυτες τις εκλογες, να εξιλεωθει ισως για τα λαθη του παρελθοντος, αλλα δεν προλαβε....εφυγε νωρις....

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

2015 ΕΥΧΕΣ!!!

 

Για μια υπεροχη μοναδικη χρονια, γεματη αγαπη, υγεια και ονειρα που πραγματοποιουνται, για να κανουν χωρο σε νεα ονειρα!
Ευχαριστω πολυ για τις γεναιοδωρες ευχες  τοσο για τη γιορτη μου οσο και για το νεο χρονο!
Εγω ευχομαι για τον καινουργιο χρονο να ειμαστε καλα, να γελαμε, να αγαπαμε, να μοιραζομαστε και να δημιουργουμε εναν κοσμο καλυτερο, ενα μελλον φωτεινοτερο!
Εσυ; Τι ευχη θα κανεις για το νεο χρονο;
Πεταλουδισια φιλια σε ολους!