Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Η ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΗ

 


Τρεις ολόκληρες μέρες κρυμμένος στο υπόγειο του εξοχικού των γονιών του στο Λουτράκι -ας είναι καλά ο παππούς του που κατά την κατοχή είχε χτίσει αυτό το δωμάτιο με κρυφή είσοδο σαν κρυψώνα από τους Γερμανούς-  ούτε που τον είχε δει το φως του ήλιου. Το κινητό του το είχε πετάξει σε ένα χαντάκι και είχε αγοράσει ένα από αυτά τα καρτοκινητά μιας χρήσης μόνο και μόνο για να μπορεί μέσω ίντερνετ να έχει μια επαφή με τον έξω κόσμο, να μαθαίνει τα νέα για την εξαφάνιση της Αγλαϊας και να μελετάει προσεκτικά τα χειρόγραφά της, μήπως και κατάφερνε να βγάλει νόημα από όλο αυτό. Το ήξερε καλά πως με τη φυγή του δυσχέραινε τη θέση του, τώρα πλέον όλη η αστυνομία θα τον έψαχνε, καθώς ήταν ο τελευταίος που την είχε δει ζωντανή, άρα ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνισή της, μα ήταν αθώος διάολε! Κι έπρεπε πάσει θυσία να αποδείξει την αθωότητά του.

Η Αγλαϊα Μπένετου δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα, ήταν μια εκ των πλουσιοτέρων γυναικών της χώρας, λεγόταν πως με ένα της τηλεφώνημα θα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση. Ήταν επίσης μια εκ των εκκεντρικότερων. Δεν έβγαινε σχεδόν ποτέ, ζούσε σχεδόν σαν ερημίτισσα σε μία παραθαλάσσια βίλα στο Καβούρι. Ο γάμος της με τον εφοπλιστή Μπένετο δεν είχε ευλογηθεί με παιδιά, αν και ακουγόταν ότι είχε μείνει έγκυος δυο -τρεις φορές αλλά η εγκυμοσύνη δεν εξελίχθηκε σωστά. Μάλιστα, κάποιοι απέδιδαν τη μοναχικότητά της σε αυτό ακριβώς το γεγονός. Όσο ζούσε ο Μπένετος, αναγκαστικά έβγαινε από το σπίτι και τον συνόδευε στα κοσμικά γεγονότα της πόλης, ωστόσο δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία που να τη δείχνει γελαστή. Μετά το θάνατο του συζύγου της, απομονώθηκε τελείως. Μοναδική συντροφιά της, τα δύο σκυλιά της, τα άλογα και η πιστή της οικονόμος, που την ακολουθούσε τα τελευταία 40 χρόνια.

Η έκπληξη του Αναστάση όταν μια εβδομάδα πριν δέχτηκε το τηλεφώνημά της ήταν κάτι παραπάνω από τεράστια. Ήταν απλά ένας συγγραφέας, ένας αρκετά καταξιωμένος συγγραφέας, αλλά η Αγλαϊα Μπενέτου να ψάχνει εκείνον; Απίστευτο. Δε θέλησε να του πει από το τηλέφωνο τίποτα, του ζήτησε να την επισκεφτεί στο σπίτι της την επόμενη μέρα και φυσικά δέχτηκε. Δεν ήταν λίγο πράγμα να μπει η ίδια στον κόπο να τον αναζητήσει κι η περιέργειά του χτύπησε κόκκινο, δε θα έχανε αυτό το ραντεβού για τίποτα στον κόσμο.

Φτάνοντας στην έπαυλη το επόμενο πρωί, δε θα μπορούσε να μην αισθανθεί δέος. Ήταν πραγματικά το ομορφότερο σπίτι που είχε δει ποτέ, με τεράστια παράθυρα που έβλεπαν στη θάλασσα, έναν εξαιρετικά φροντισμένο κήπο, με δέντρα και λουλούδια, έναν όμορφο σταύλο για τα άλογα και ένα κιόσκι με ξύλινα τραπέζια και μια αιώρα. Ήταν μέσα Ιανουαρίου και το κρύο ήταν τσουχτερό, από την καμινάδα έβγαινε πυκνός καπνός, σημάδι πως ήταν αναμμένο το τζάκι.

Η μεγάλη δρύινη πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μια γυναίκα μεσόκοπη, γύρω στα 65, μικροσκοπική, πιθανότατα η οικονόμος. Τον κοίταξε εξονυχιστικά και μόλις τον έβαλε μέσα στο σπίτι, έστρεψε το κεφάλι της προς τη στριφογυριστή σκάλα. Αφού βεβαιώθηκε πως ήταν μόνοι τους, του έπιασε τα χέρια και του είπε ικετευτικά

-Κύριε Θεοδώρου, σας εξορκίζω, μη συμφωνήσετε με αυτό που θα σας ζητήσει! Αν τα θυμηθεί όλα αυτά, θα είναι το τέλος της!

-Τι λέτε κυρία μου; Δεν καταλαβαίνω.

-Θα καταλάβετε, μόνο σας παρακαλώ μη δεχτείτε!

-Αρκετά Σοφία! Η αυστηρή φωνή της οικοδέσποινας γέμισε το χώρο.

Η παρουσία της ήταν τόσο επιβλητική, καθώς κατέβαινε τη σκάλα, που του έκοψε την ανάσα. Θα ήταν σίγουρα πάνω από 70 ετών, μα ήταν πραγματικά εκθαμβωτική. Είχε τα μαλλιά της πιασμένα κότσο και φορούσε ένα μακρύ φόρεμα, το σώμα της ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, πιθανότατα λόγω της ιππασίας που λάτρευε. Του έκανε εντύπωση το φυσικό γκρι χρώμα των μαλλιών της, καθώς μια τόσο περιποιημένη γυναίκα, θα ήταν λογικό να τα βάφει, ωστόσο όσο την παρατηρούσε συμπέρανε πως όχι μόνο δεν της στερούσε τη γοητεία, μάλλον της πρόσθετε επιπλέον. Μεγαλύτερη όμως εντύπωση του έκανε η ζεστή της χειραψία και το καλοσυνάτο χαμόγελό της καθώς του έσφιγγε το χέρι.

-Καλωσήρθατε, κε Θεοδώρου. Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω, παρακολουθώ χρόνια τη δουλειά σας.

-Τιμή μου, κυρία Μπένετου. Ομολογώ με ξάφνιασε πολύ το τηλεφώνημά σας.

-Και ακόμα πιο πολύ υποθέτω τα λόγια της οικονόμου μου. Η Σοφία τείνει να γίνεται υπερπροστατευτική, είμαστε μαζί μια ζωή βλέπετε, μόνο η μία την άλλη έχουμε.

Είπε αυτά τα λόγια κοιτάζοντας την οικονόμο, το βλέμμα της δεν είχε ίχνος θυμού, αντίθετα ήταν γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα. «Αυτή είναι η ξινή;» αναρωτήθηκε ο Αναστάσης. «Αυτή είναι που δεν θέλει να βλέπει άνθρωπο κι όλοι τη θεωρούν απρόσιτη;» Βέβαια, δεν έπρεπε να του κάνει εντύπωση, είχε κι ο ίδιος γίνει πολύ συχνά θέμα συζήτησης στους συγγραφικούς κύκλους, καθώς τον θεωρούσαν σνομπ.

-Τι θα λέγατε να περάσουμε στο γραφείο μου; Έχουμε καφέ και πολύ καλή ζεστή σοκολάτα με άρωμα κανέλας, νομίζω είναι το ιδανικό ρόφημα για μια παγωμένη μέρα δίπλα στο τζάκι.

-Ναι, είναι υπέροχη ιδέα, σας ευχαριστώ.

-Θα έλεγα επίσης να κόψουμε τις τυπικότητες, με κουράζουν αφόρητα. Σπάνια ανοίγω το σπίτι μου κι όταν το κάνω είναι μόνο για ανθρώπους που εκτιμώ. Αγλαϊα, λοιπόν για σένα.

-Άψογα! Πάμε;

Πέρασαν στο γραφείο, έναν χώρο ιδιαίτερα ζεστό, διακοσμημένο σε χρώματα γήινα και λευκό, με μια τεράστια βιβλιοθήκη, από το πάτωμα ως το ταβάνι και ένα πέτρινο τζάκι με αναμμένη τη φωτιά. Σε ένα από τα ράφια, είδε σε περίοπτη θέση, με αλφαβητική σειρά και τα πέντε βιβλία του. Χαμογέλασε.

-Στο είπα, είμαι θαυμάστριά σου. Για αυτό εξάλλου και σε επέλεξα για αυτό που θέλω να κάνω.

-Δηλαδή;

-Θέλω να γράψεις τη βιογραφία μου.

-Ορίστε; Είπε έκπληκτος.

-Δεν το περίμενες… Λογικό, εσύ είσαι ιστορικός συγγραφέας. Όμως, πίστεψέ με, αυτά που έχω να σου διηγηθώ από τη ζωή μου, έχουν κομμάτια της ιστορίας της Ελλάδας που δεν τα γνωρίζεις και αποκαλύπτουν πράγματα για λεγόμενους «ευεργέτες» της χώρας που θα σε σοκάρουν. Με πρώτο και κύριο, το σύζυγό μου.

Τη συζήτηση διέκοψε η Σοφία που με ένα δίσκο στα χέρια μπήκε στο γραφείο. Δυο κούπες αχνιστή σοκολάτα και ένα πιάτο με διάφορα μπισκότα και κέικ, τα οποία ακούμπησε στο δρύινο γραφείο με προσοχή. Έριξε άλλο ένα ικετευτικό βλέμμα στον Αναστάση κι έπειτα έφυγε σκεφτική.

-Η οικονόμος σου σε αγαπάει πολύ.

-Ναι, ανησυχεί για μένα. Θα καταλάβεις τους λόγους μόλις σου πω την ιστορία μου.

-Σε ακούω με απόλυτη προσοχή.

-Καταρχάς να σου πω ότι τον Μπένετο τον παντρεύτηκα από έρωτα. Ήμουν μόλις 16 ετών όταν τον πρωτογνώρισα και θαμπώθηκα από τον τρόπο που με φλέρταρε και ναι, δε θα σου πω ψέματα, θαμπώθηκα και από τα λεφτά του. Με γέμιζε λουλούδια, δώρα, με πήγαινε στα καλύτερα εστιατόρια, δεν υπήρχε καμία επιθυμία μου που να μην την πραγματοποιήσει μέχρι να πω το ναι στην πρόταση γάμου του. Με έκανε να νιώθω βασίλισσα και ποια γυναίκα δεν το θέλει αυτό; Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν πραγματικά ούτε το τέρας που έκρυβε μέσα του.

Την κοίταξε έκπληκτος, αλλά δεν την διέκοψε.

-Σε σοκάρει αυτό, λογικό είναι, όλοι τον ξέρετε σαν τον ευεργέτη της χώρας, τον ιδρυτή τόσων φιλανθρωπικών σωματείων, έναν αληθινό Έλληνα. Η αλήθεια όμως διαφέρει πάρα πολύ. Το 1970, καθώς ακόμα ήμασταν νιόπαντροι, άκουσα κατά λάθος μια συζήτησή του με υψηλόβαθμα στελέχη της δικτατορίας. Μέσες άκρες, έλεγαν ότι στα αμπάρια του ενός από τα πλοία μας, κρατούσαν κρυφά φυλακισμένους 50 τουλάχιστον κομμουνιστές, που τους θεωρούσαν επικίνδυνους για τη Χούντα. Άκουσα με φρίκη να περιγράφει τα βασανιστήρια που τους έκαναν και με απόλυτα κυνικό τρόπο να αναφέρει πως θα βούλιαζε το καράβι επίτηδες για να τους σκοτώσει. Ναι, ακριβώς! Το ναυάγιο που συντάραξε το πανελλήνιο, επειδή κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει τι το προκάλεσε. Θυσίασε τους ναύτες του, όλοι οικογενειάρχες, για να θάψει αυτούς που τόσο μισούσε. Το καράβι ήταν ασφαλισμένο, εισέπραξε μια τεράστια αποζημίωση, με την οποία προίκισε τις κόρες των χαμένων ναυτικών κα σπούδασε τους γιους τους. Μη γελιέσαι δεν το έκανε από καλοσύνη, ήδη είχε κινήσει υποψίες αυτό το ναυάγιο κι έπρεπε να ρίξει κάπως στάχτη στα μάτια όλων, άλλωστε η αποζημίωση ήταν αστρονομική, περίσσεψαν εκατομμύρια. Με το αίμα των γονιών τους πληρώθηκαν οι προίκες κι οι σπουδές αυτών των παιδιών, αλλά δεν το έμαθαν ποτέ και φυλούσαν τα χέρια του δολοφόνου τους.

Μετά από αυτό το περιστατικό, τον σιχάθηκα, ήθελα πάσει θυσία να τον σταματήσω. Με την αφέλεια των 17 μου χρόνων, πήγα να τον καταγγείλω στην αστυνομία. Φυσικά, όλοι εκεί μέσα του ανήκαν, αφού είχε φιλικές σχέσεις με το καθεστώς. Το ίδιο βράδυ γύρισε σπίτι και με χτύπησε τόσο πολύ, που δεν μπορούσα για ένα μήνα να βγω από το σπίτι. Ήμουν έγκυος και έχασα το παιδί. Η σχέση μας από εκείνη τη μέρα δεν ήταν ποτέ ίδια. Η μόνη μας επαφή ήταν οι βιασμοί μου, κάθε φορά που αρνούμουν να εκτελέσω τα συζυγικά μου καθήκοντα. Ζούσα με ένα κτήνος. Ήταν η περίοδος που είχε έρθει η Σοφία στη δούλεψή μας. Με φρόντιζε και ήταν δίπλα μου, η μόνη που ήξερε τα πάντα. Έπρεπε κάτι να κάνω, τον έτρεμα, αλλά δε γινόταν να τον αφήσω να κάνει τέτοια εγκλήματα. Έλειπε σχεδόν όλη μέρα κι αυτό μου έδινε το ελεύθερο να βγαίνω  χωρίς να το γνωρίζει. Μπήκα κι εγώ σε μια ομάδα αριστερών, με ψεύτικο όνομα φυσικά, έδινα όσες πληροφορίες έπαιρνε το αυτί μου, καθώς φρόντιζα να γυρίζω σα σκιά στο ίδιο μου το σπίτι. Το έμαθε φυσικά. Αυτή τη φορά, τα χτυπήματα μου κόστισαν ένα σπασμένο κρανίο και ένα σπασμένο χέρι. Δε θα ξεχάσω τη λύσσα με την οποία με κλώτσαγε στο κεφάλι, τη Σοφία να προσπαθεί να τον απομακρύνει, να τη χτυπάει κι εκείνη μανιασμένα και να καταλήγουμε δυο ανθρώπινα κουβάρια αγκαλιασμένες στο πάτωμα. Από εκείνη τη μέρα, είχε μόνιμα κάποιον να με ακολουθεί. Δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, άφησε τότε να διαρρεύσει η ιστορία της δήθεν αποβολής μου και της κατάθλιψης που με συντάραξε. Τότε ήταν που στράφηκα στα άλογα….και στη Σοφία. Μόνη μου παρηγοριά η βόλτα με τα άλογα στο κτήμα μας και η φιλία μου με τη Σοφία. Μια φιλία που σιγά σιγά εξελίχτηκε σε κάτι πολύ παραπάνω, έγινε αγνή αγάπη, έρωτας και με τον καιρό γίναμε ζευγάρι. Δεν άργησε να το αντιληφθεί, αλλά αντί να τη διώξει, χρησιμοποιούσε την αγάπη μου για εκείνη για να με ελέγχει. Ένα απόγευμα σχεδόν τρία χρόνια μετά του ανακοίνωσα πως ήμουν πάλι έγκυος. Κάγχασε και μου απάντησε με ένα ηχηρό χαστούκι. «Μωρή παλιοκουμούνα, αδερφάρα, το δικό σου παιδί θα κάνω; Να βγει λούγκρα σαν εσένα ή αριστερό; Δεν πεθαίνω καλύτερα; Αύριο κιόλας θα πάμε να το ρίξεις!» Του κάκου ούρλιαζα ότι αυτό το παιδί είναι δικό μου και θα το γεννήσω. Όταν απείλησα ότι θα φύγω, με βούτηξε από το μαλλί, με έσυρε ως την κουζίνα και μπροστά στα μάτια μου βίασε τη Σοφία. «Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα πάθει, αν τολμήσεις ξανά να μου εναντιωθείς! Και ξέχνα το διαζύγιο, δε θα με κάνεις εσύ ρεζίλι στην κοινωνία, οι άνθρωποι του κύκλου μας ΔΕΝ χωρίζουν, το κατάλαβες; Όσο για το μουλόσπερμα που έχεις μέσα σου, αύριο κιόλας θα το βγάλουμε να ησυχάσουμε! Μου ανήκεις! Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα για σένα!»

Μιλούσε και τα δάκρυα έτρεχαν ακούσια από το πρόσωπό της. Δεν τολμούσε να της πει κουβέντα, μόνο της κρατούσε το χέρι όσο διηγούνταν το Γολγοθά της.

-Με συγχωρείς, πάνε χρόνια από τότε, μα κάθε φορά είναι σαν να τα ζω από την αρχή. Από εκείνο το βράδυ, ευτυχώς, δεν με ξαναπλησίασε ερωτικά. Δεν έχανε βέβαια την ευκαιρία να με μειώνει, να με χτυπάει ή να χτυπάει τη Σοφία για να με πονέσει. Ήξερα ότι η ζωή μου μαζί του είχε τελειώσει. Το ένστικτο της επιβίωσης, αλλά και της εκδίκησης αν θες, με έσπρωξε να κάνω όσο έκανα παρακάτω. Τον παρακάλεσα να με αφήσει μόνο για λίγες μέρες να επισκεφτώ ένα μοναστήρι. Του φάνηκε παράξενο, αλλά η ιδέα της γυναίκας του να είναι πιστή στο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, του άρεσε για την εικόνα του. Με άφησε να πάω. Είχα προηγουμένως κάνει την έρευνά μου. Βρήκα ένα μοναστήρι σε μια περιοχή που φύτρωνε το φυτό που γύρευα. Κάθε μέρα επί μία εβδομάδα μάζευα αυτό το φυτό. Ήταν ένα θεραπευτικό βότανο, που όμως σε μακροχρόνια λήψη γίνεται καρκινογόνο. Επέστρεψα, το αποξήρανα, το έκανα σκόνη και φρόντιζα κάθε μέρα στο τσάι του να έχει τόση ποσότητα όσο να μην αντιλαμβάνεται διαφορά στη γεύση. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια έτσι. Κι επιτέλους, ο στόχος μου είχε επιτευχθεί! Καρκίνος στο συκώτι. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά, η χαρά που πήρα όταν το έμαθα ήταν απερίγραπτη. Σκληρό καρύδι ο Μπένετος, πάλεψε με την ασθένεια παλικαρίσια, άλλα τρία χρόνια κατάφερε να ζήσει, ενώ αρχικά οι γιατροί του έδιναν μόλις έξι μήνες ζωής. Τρία ατέλειωτα χρόνια, που εγώ βυθιζόμουν στην κατάθλιψη αργά και βασανιστικά. Τύψεις; Όχι, δεν είχα καμία. Τρία πράγματα με κράτησαν στη ζωή, τα άλογά μου, η αγάπη μου με τη Σοφία και η προσμονή να δω το τέρας επιτέλους νεκρό. Η μέρα που πέθανε ήταν η καλύτερη της ζωής μου κι όμως βρήκα τη δύναμη να δώσω μια τεράστια παράσταση πένθους, να πιστέψουν όλοι ότι έχασα τον άνθρωπό μου. Έκτοτε, τα άλογα και η Σοφία είναι η ζωή μου. Δε βγαίνω έξω γιατί δεν το χρειάζομαι, είμαι απόλυτα ήρεμη εδώ, πούλησα το σπίτι που ζούσα μαζί του, αγόρασα αυτό μακρυά από όλους και όλα και ζω χρησιμοποιώντας την περιουσία του για να βοηθώ αθόρυβα και ανώνυμα ανθρώπους, μήπως έτσι κάπως αναπληρώσω το κακό που έκανε όσο ζούσε. Έκανε απίστευτα πράγματα, η κακία του δεν είχε όριο. Μετά το θάνατό του μάζεψα όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσα. Θέλω να τα γράψεις, να γράψεις αυτή την ιστορία, με ονόματα και αποδείξεις, για να δικαιωθούν έστω και τώρα όλοι όσοι έβλαψε ή σκότωσε.

Ο Αναστάσης είχε μείνει εμβρόντητος, αλλά ένα ήταν σίγουρο, αυτή η γυναίκα άξιζε το θαυμασμό και την εκτίμηση του.

-Θα το κάνω Αγλαϊα! Είπε συγκινημένος. Θα το κάνω και θα είναι το σπουδαιότερο έργο μου! Σε ευχαριστώ!

-Εγώ σε ευχαριστώ, αποκρίθηκε με δάκρυα στα μάτια.

Του παρέδωσε όλα τα χειρόγραφα, το ημερολόγιό της, τα στοιχεία που μάζευε με ονόματα και ημερομηνίες και χωρίστηκαν με μια αγκαλιά. Την επόμενη μέρα, τα κανάλια και τα σόσιαλ βούηξαν από την είδηση της εξαφάνισής της. Η οικονόμος της κάλεσε την αστυνομία και ανέφερε ότι από το προηγούμενο απόγευμα που έφυγε για την καθιερωμένη της βόλτα με το άλογο, δεν είχε επιστρέψει. Το κινητό της ήταν κλειστό και η ίδια άφαντη. Το άλογο επέστρεψε μόνο του αργά τη νύχτα.

Και να που το πρόσωπό του φιγουράριζε στα νέα σαν ο τελευταίος που είχε δει την αγνοούμενη. Η αστυνομία τον αναζητούσε, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί, αν δε μελετούσε πρώτα όλα τα χειρόγραφά της και τα χαρτιά που του είχε δώσει. Ήταν σίγουρος πως η απάντηση στην εξαφάνισή της βρισκόταν κάπου εκεί μέσα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η συγκυρία, ήταν απόλυτα βέβαιος. Ως τώρα, δεν είχε βρει όμως κάποια ένδειξη να τον οδηγήσει κάπου. Τα στοιχεία που είχε βρει για το μακαρίτη ήταν συγκλονιστικά, αλλά τίποτα που να συνδέει τα κομμάτια του παζλ της εξαφάνισής της. Άρχισε να ξεφυλλίζει το ημερολόγιό της. Το είχε αφήσει για το τέλος, από σεβασμό. Οι πρώτες σελίδες αφορούσαν το μεγάλο της έρωτα με τον Μπένετο, στη συνέχεια όμως γινόταν όλο και πιο σκοτεινό και καταθλιπτικό. Το ένστικτο του συγγραφέα του έλεγε πως αν η λύση του αινίγματος βρισκόταν εκεί, θα ήταν προς το τέλος, στις πιο πρόσφατες καταχωρήσεις. Τη ματιά του τράβηξε μια εγγραφή, δύο περίπου μήνες πριν:

«Λένε πως ό,τι δίνεις στη ζωή, αυτό θα πάρεις. Καρκίνος λοιπόν…και τι ειρωνία, στο συκώτι! Ίσως η θεία δίκη για αυτό που έκανα, μα δεν το μετανιώνω στιγμή. Αξίζει κάθε τίμημα που είδα αυτό το κτήνος να λιώνει. Δεν έχω τη δύναμη ακόμα και μετά θάνατον να τον συγχωρήσω, ας το κάνει ο Θεός που είναι μεγαλόψυχος κι αν το θέλει ας συγχωρήσει κι εμένα για όσα έκανα, για όσα επέτρεψα να συμβούν και για αυτό που θα κάνω. Εγώ δε σκοπεύω να το αφήσω να με λιώσει ούτε και κουράγιο έχω να το παλέψω. Θα φύγω όρθια και περήφανη, αφού πρώτα κλείσω το παλιό μου χρέος και κάνω αυτό που έπρεπε πριν χρόνια να είχα κάνει. Μόνο λυπάμαι που θα αφήσω μόνη τη Σοφία μου. Θα πάω εκεί που δώσαμε το πρώτο μας φιλί, να τη νιώθω κοντά μου την ύστατη ώρα»

Αυτό ήταν! Σήκωσε το τηλέφωνο μιας χρήσης και πήρε τηλέφωνο στο σπίτι της Αγλαίας. Είχε έρθει η στιγμή να εμφανιστεί και να δώσει τέλος στην αγωνία όλων. Τα υπόλοιπα έγγραφα τα άφησε εκεί κρυμμένα, θα της έδειχνε μόνο το ημερολόγιο και εκείνη θα ήξερε τι να κάνει.

Δύο μέρες αργότερα

Παρακολουθούσε με δάκρυα στα μάτια τα νέα στην τηλεόραση.

«Χωρίς την παρουσία δημοσιογράφων έγινε η αποτέφρωση της Αγλαϊας Μπένετου και της οικονόμου της Σοφίας Παπαδάκου, σήμερα το πρωί. Υπενθυμίζουμε ότι η σωρός της Αγλαϊας Μπένετου βρέθηκε προχτές το απόγευμα, σε ερημικό σημείο. Πάνω της βρέθηκε ένα μπουκάλι δηλητήριο και ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα που αποκάλυπτε πως έπασχε από καρκίνο στο συκώτι και πως δεν άντεχε να περάσει τους πόνους που πέρασε ο σύζυγός της. Το ίδιο βράδυ η Σοφία Παπαδάκου αυτοκτόνησε με περίστροφο, αφού πρώτα είχε ειδοποιήσει την  αστυνομία. Η τέφρα των δύο γυναικών, παραδόθηκε σύμφωνα με το σημείωμα της κας Παπαδάκου σε κοντινό τους πρόσωπο, αγνώστων στοιχείων»

Κοίταξε την τεφροδόχο που φιλοξενούσε τις δύο αγαπημένες γυναίκες. Οι στάχτες τους ήταν μαζί στο ίδιο δοχείο. Χαμογέλασε, μέσα από τα δάκρυά του. Η εμπιστοσύνη που του έδειξαν ήταν τιμή για εκείνον. Θα έφερνε στο φως τα πάντα για τον Μπένετο, όπως είχε υποσχεθεί στην Αγλαϊα και θα δικαίωνε έστω και αργά τις ζωές που καταστράφηκαν. Ήξερε πως θα προκαλούσε σάλο και θα δεχόταν πόλεμο, όμως η Αγλαϊα είχε κάνει εξαιρετικά καλή έρευνα και τα στοιχεία που του είχε δώσει ήταν αδιάσειστα. Όσο για τις στάχτες τους, θαα τις κρατούσε κοντά του κι όταν κάποτε πλησίαζε η ώρα του δικού του θανάτου, θα τις σκορπούσε στο Αιγαίο. Μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο.


Το διήγημα Η Αγνοούμενη αποτελεί συμμετοχή μου στο συγγραφικό δρώμενο του φίλου Γιάννη Πιταροκοίλη, "ΜΙΑ ΙΔΕΑ-ΜΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ". Τον ευχαριστώ πολύ για την ώθηση στην έμπνευση και για το βήμα. 

Πληροφορίες για το δρώμενο:

https://giannispit.wordpress.com/?fbclid=IwAR2-mqWlCi9-aWx-OFnBUiHDojQ7VPH%CE%B1Wp59llzR2lA7mRhJOaYuiEhRAX60

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2022

ΕΤΗΣΙΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

 

Η αγαπημένη μας Μαρινα, μας καλεσε σε έναν διαφορετικό απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Πέρα απο τα σωστά και τα λάθη μας, πέρα από τις αποφάσεις για το 2023, η Μαρίνα μας ζήτησε να σκεφτούμε όλα όσα μας έκαναν να νιώσουμε ευγνωμοσύνη το 2022 και μάλιστα κάθε μήνα ξεχωριστά. Πάμε λοιπόν:

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρισε τον Ιανουάριο ειναι: Γιορτή

Γιατί: Πέρασα πολύ όμορφες γιορτινές στιγμές με την οικογένεια, τους φίλους και τον σύντροφό μου.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Ιανουάριο ειναι: Το ότι είχα τη δυνατότητα να μοιραστώ όλες τις όμορφες στιγμές μου με οσους αγαπώ.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε το Φεβρουάριο είναι: Επανασύνδεση

Γιατί: Ηρθε η καλύτερη μου φίλη, το αλλο μου μισό, από το Λονδίνο για κάποιες μέρες, έμεινε σε μενα και περάσαμε όμορφα χρόνο μαζί, κατι που μου λείπει πολύ από τότε που έφυγε.

Ένα πραγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμων το Φεβρουάριο είναι: Που γνώρισα επιτέλους τον καλό μου στην κολλητή μου!

ΜΑΡΤΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Μάρτιο είναι: Διασκέδαση

Γιατί: Επειδή είχα την ευκαιρία να κάνω ένα καλό ξενύχτι αλά παλαιά, με ποτό, μουσική, υπέροχη παρέα και το παραδοσιακό "βρώμικο"¨για κλείσιμο.

Ένα πράγμα για το οποίο ενιωσα ευγνωμων το Μάρτιο είναι: Ότι αντέχω ακόμα στα ξενύχτια!

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Απρίλιο ήταν: Ανά(σ)ταση

Γιατί: Μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου, ανασταίνεται και η φύση. Όλη αυτή η ομορφιά, τα χρώματα, ο ήλιος μου δημιουργούν ψυχική ανάταση

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνωμων τον Απρίλιο είναι: Ότι μετά από δύο χρόνια γιορτάσαμε το Πάσχα όπως του αρμόζει, όλοι μαζί και χωρίς περιορισμούς

ΜΑΪΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Μάιο είναι: Αναβάθμιση

Γιατί: Μετακόμισα σε νέο σπίτι, πολύ καλύτερο από το προηγούμενο και αναβαθμίστηκε η ποιότητα ζωής μας. Επίσης, γιόρτασα τα γενέθλιά μου με πολύ κοντινούς μου ανθρωπους.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Μάιο είναι: Η χαρά που ένιωσαν για μένα οι δικοί μου με το καινούριο σπίτι, η χαρά για τον ίδιο λόγο των παιδιων μου και η βοήθεια στη μετακόμιση από ανθρώπους που δεν είχαν καμία υποχρέωση. 

ΙΟΥΝΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Ιούνιο ειναι: Μουσική

Γιατί: Πήγα σε συναυλία μετά από πολύ καιρό.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Ιούνιο είναι: Η δυνατότητα μου να αναπολώ και να δημιουργώ νέες αναμνήσεις, να νιώθω πάντα ζωντανή.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Ιουλιο είναι: Έρωτας

Γιατί: Ένας χρόνος από εκείνο το πρώτο αναγνωριστικό ραντεβού, ένας χρόνος από το θερινό σινεμά, ένας χρόνος έρωτα.

Ένα πράγμα για το οποίο ενιωσα ευγνώμων τον Ιούλιο είναι: Μια γιορτή δίπλα στη θάλασσα κάτω από τα αστέρια.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Αύγουστο είναι: Ορόσημο

Γιατί: Επειδή τα παιδιά μας έμαθαν για τη σχέση μας και την αποδέχτηκαν με χαρά

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Αύγουστο είναι: Το πόσο ανέλπιστα ομαλά κύλησαν οι πρώτες μας διακοπές με τα παιδιά μαζί.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Σεπτέμβριο είναι: Απόφαση

Γιατί: Επειδή μια κρίση ενδοοικογενειακή με οδήγησε να πάρω μια πολύ σοβαρή απόφαση για την οποία αμφιταλαντευόμουν πολύ καιρό και θα επιφέρει μεγαλη αλλαγή στην καθημερινοτητα και στη ζωή μας.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Αύγουστο είναι: Η κατανόηση και αποδοχή των ανθρώπων μου.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Οκτώβριο είναι: Μάθημα

Γιατί: Η συμμετοχή στο Race For the Cure για τον καρκίνο του στήθους μου έδωσε την ευκαιρία για ένα δυνατό μάθημα ζωής στα παιδιά μου, αλλά και υπενθύμισης σε μένα να μην παραμελώ το γυναικολογικό έλεγχο.

Ένα πραγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων τον Οκτώβριο είναι: Η επιβεβαίωση ότι είμαι υγιέστατη.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει τον Νοέμβριο είναι: Δύναμη

Γιατί: Ο σύντροφός μου έχασε πολύ ξαφνικά έναν αγαπημένο φίλο, εξαιρετικα νέο. Ένα παλικάρι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω καλά, αλλά όσο τον γνώρισα είχε ήδη κερδίσει μια θέση στην καρδια μου με την καλοσύνη, το χιούμορ και την καλή του διάθεση. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα εστω αυτό το λίγο. Ήταν βαριά η απώλεια και ο τρόπος, η δύναμη με την οποια ο σύντροφός μου την αντιμετωπίζει με κάνουν να τον θαυμάζω ακόμα πιο πολύ.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Νοέμβριο είναι: Ότι ήμουν δίπλα του σε κάθε βημα και το περάσαμε όλο μαζί.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Η λέξη που χαρακτηρίζει το Δεκέμβριο είναι: Ευλογία

Γιατί: Επειδή το να έχω δίπλα μου υγιείς και χαρούμενους όσους αγαπώ, το να μπορώ να προσφερω όμορφες στιγμές, το να έχω τη δύναμη και τη δυνατότητα για νέα ξεκινήματα και το να λαμβάνω και να δίνω τόση αγάπη, είναι η απόλυτη ευλογία.

Ένα πράγμα για το οποίο ένιωσα ευγνώμων το Δεκεμβριο είναι: ότι μπορώ να ανοίξω το σπίτι μου να γεμίσει με κόσμο.

Για το τέλος κράτησα δυο τραγούδια. Το πρώτο κάθε φορά που νιώθω αδύναμη, ότι έχω πελαγώσει, ότι τα κάνω όλα λάθος ή ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το ακούω και παίρνω κουράγιο. Unstoppable today, unstoppable every day!

https://www.youtube.com/watch?v=h3h035Eyz5A&ab_channel=Loku

Το δεύτερο, μου θυμίζει το φίλο που χάθηκε, εκείνος μας το είχε στείλει πρώτη φορά, δεν το είχαμε ξανακούσει και είναι τόσο χαρωπό όσο ήταν κι εκείνος. Να' σαι καλά εκεί που είσαι, φίλε...

https://www.youtube.com/watch?v=AtVPsPct4KM&ab_channel=INNA

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ευχαριστώ. Αυτή η ανασκόπηση όλων των όμορφων αλλά και δυσκολων στιγμων του 2022 ηταν ενα δώρο Μαρίνα μου και με κάνει να νιώθω αληθινή ευγνωμοσύνη. Το ισοζύγιο της ζωής  μου είναι θετικό. Έχω υγεία, έχουν υγεία τα παιδιά μου πρώτα από όλα κι έπειτα όσοι αγαπώ, έχω έναν υπέροχο σύντροφο, μια οικογένεια δεμενη που λατρεύω, φίλους αληθινούς που στέκονται στα ζόρια και μοιράζονται τη χαρά. Έχω στέγη, φαγητό, δουλειά, ασφάλεια. Τίποτα από όλα αυτα δεν είναι δεδομενο, όλα είναι ρευστα, προσωρινά, εύθραυστα. Για όσο υπάρχουν λοιπόν, ζω κάθε μέρα απολαμβάνοντάς τα, βιώνοντας τη στιγμή, την κάθε στιγμή. Στα ζόρικα, στη μιζέρια, νταντεύω λίγο τον εαυτό μου, αλλά ξέρω ότι θα συνέλθω, γιατί έχω όλο αυτό το μικρόκοσμό μου και πάνω και πέρα από όλα έχω μέσα μου και γύρω μου ΑΓΑΠΗ!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Μου έλειψε η αλήθεια ειναι αυτή εδώ η γωνίτσα. Συχνά πυκνά περνώ, κρυφοκοιτάζω, βεβαιωνομαι ότι αν όχι όλοι έστω οι περισσότεροι γνώριμοι γείτονες ειναι ακόμα εδώ., κάποιες φορές αφήνω μια καλημέρα, άλλες όχι, και συνεχίζω το δρομο μου.

Μια γειτονιά λοιπόν, ένα μικρό μπλογκοχωριό, γεμάτο διαφορετικές φωνές, μα τόσο ευπροσδεκτες! Γεμάτο αγάπη!

Θυμάσαι, κάποτε πιστεψαμε πως θα αλλάζαμε τον κόσμο; Και τον αλλάξαμε! Όχι τον μεγάλο απρόσωπο αχανή κόσμο, αυτός μάλλον δεν αλλάζει, αν και πάντα ελπίζουμε. Το δικό μας κόσμο τον αλλάξαμε, τον φωτίσαμε! Με ανταλλαγή απόψεων και ιδεών, με ποίηση, λογοτεχνία, καλλιτεχνίες, συνεργασίες, δρώμενα, δώρα, δράσεις και τόσα άλλα! Μα κυρίως με μια καλή κουβέντα κι ένα χαμόγελο.

Πάντα φεύγω απο εδώ, όπως ενα παιδί που μεγαλώνει και οι ώρες δεν του φτανουν, η μέρα ειναι πολύ μικρή και δεν προλαβαίνει να επιστρέψει στο σπίτι του. Κι έτσι ακριβώς, σαν παιδί, πάντα επιστρέφω....

Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Αγάπη να πλημμυρίζει πάντα τις καρδιές μας! Η αγάπη θα σώσει τον κόσμο! Μόνο η ΑΓΑΠΗ!..

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 2021

 Αντί άλλης ανάρτησης, σήμερα, ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα, στο αυτονόητο της ισότητας των ανθρώπων κάθε φυλου, που όμως δεν έγινε ποτε αυτονόητο, ένα απόσπασμα από το εν εξελίξει μυθιστόρημα μου "Στο σκοτάδι". Η ιστορία μιας γυναίκας και η γέννηση μιας φιλίας. 


"Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα στο σπίτι του Χρήστου. Ένας μήνας είχε περάσει από τον υποτιθέμενο σεισμό και από το βράδυ που είχε βρει εκείνο το αηδιαστικό μάτι στο δωμάτιο του Στέφανου. Σιγά σιγά τα πάντα επέστρεφαν στον κανονικό τους ρυθμό. Τις πρώτες μέρες είχαν ταμπουρωθεί και οι τρεις στο σπίτι. Δεν έβγαιναν παρά μόνο για τα απαραίτητα ψώνια. Φρόντιζαν να είναι πάντα κάποιος με το παιδί και είχαν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Ο Χρήστος ψηλάφισε έναν έναν όλους τους τοίχους, τα πατώματα, τράβηξε τα έπιπλα, έψαξε εξονυχιστικά όλο το σπίτι μέσα και έξω. Δεν βρήκε τίποτα άλλο. Πέρασε καμιά βδομάδα πριν αρχίσουν να ξεθαρρεύουν λιγάκι. Δεν είχαν κι άλλη επιλογή εξάλλου, ο Χρήστος έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Κι ο Στέφανος είχε ανάγκη να βγαίνει έξω, να περπατάει, να παίζει, να κάνει τελοσπάντων ο,τι κάνουν τα παιδάκια της ηλικίας του. Σχεδόν δηλαδή, αφού εξακολουθούσε να μη μιλάει ποτέ και σε κανέναν. Στην παρέα τους είχε προστεθεί και η Φωτεινή, μετά από απαίτηση της κυρίας Κατερίνας. 


Η Φωτεινή ήταν κάτι σαν ψυχοκόρη της, την είχε βρει κουρελιασμένη και χτυπημένη δίπλα από έναν κάδο σκουπιδιών. Ο άντρας της την κακοποιούσε και την βίαζε κατ’ επανάληψη, μέχρι που μάζεψε το κουράγιο κι έφυγε. Αλλά δεν είχε πού να πάει… ολομόναχη ήταν στον κόσμο, εκτός από τον πατέρα της… σε εκείνον δεν θα πήγαινε ούτε νεκρή. Τα ίδια κι αυτός, βάναυσος με τη μάνα της μέχρι που την πέθανε, βάναυσος και με κείνη αργότερα. Τελικά, την πούλησε, παρά τη θέλησή της, 16 χρονών κοριτσάκι σε έναν μεσήλικα γαιοκτήμονα με αντάλλαγμα το κρέας και τα τυριά των επόμενων 3 χρόνων. Μερικά κιλά κρέας και κάμποσα κεφάλια τυρί… τόσο άξιζε για αυτόν η ζωή της κόρη του. Σαν κρέας την αγόρασε και σαν κρέας τη μεταχειρίστηκε το κάθαρμα, δυο παιδιά έχασε από τους ξυλοδαρμούς του, τον ανέχτηκε για τέσσερα χρόνια, τέσσερις αιώνες ολόκληρους, ώσπου έφυγε ένα βράδυ, που στεκόταν από πάνω του ώρες με το μαχαίρι στο χέρι, έτοιμη να του κόψει το λαρύγγι μέσα στον ύπνο του. Δεν το έκανε… δεν ήθελε να γίνει σαν τα μούτρα του… όμως μα τω Θεώ αν την άγγιζε ξανά, θα τον ξεκοίλιαζε… τότε κατάλαβε πως είχε έρθει η στιγμή να φύγει, να σωθεί πριν χάσει τα λογικά της. Τίποτα δεν πήρε μαζί της, ούτε ρούχα ούτε χρήματα. Αλλόφρων άνοιξε την πόρτα, μόνο τα ρούχα της, το παλτό της και τη φωτογραφία της μάνας της πήρε, μόνο να τρέξει, να τρέξει όσο γίνεται πιο μακριά, να τρέξει μην τυχόν και ξυπνήσει το τέρας και την προλάβει… Κι έτρεξε, έτρεξε σαν τον άνεμο, έτρεξε όσο ποτέ δεν είχε τρέξει, βγήκε από το χωριό της και συνέχισε να τρέχει, έφτασε στην Ξάνθη, ξημέρωνε κι έκανε κρύο, τα πόδια της λύγισαν, έπεσε λιπόθυμη μέσα σε μια οικοδομή εγκαταλειμμένη. Όταν ξύπνησε ήταν νύχτα, ούτε ήξερε πόσο είχε μείνει εκεί, ήταν εξαντλημένη, δεν μπορούσε να κουνηθεί σχεδόν. Με μεγάλο κόπο, βγήκε έξω, το στομάχι της είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται, αλλά δεν είχε τίποτα μαζί της. Να ζητιανέψει δεν της πήγαινε, στην αστυνομία δεν τολμούσε να πάει, ο άντρας της είχε πολλές γνωριμίες, βρέθηκε να ψάχνει για υπολείμματα σε έναν κάδο σκουπιδιών. Βρήκε κάτι μισοφαγωμένα μπιφτέκια και λίγες ντομάτες σχεδόν σάπιες και τα καταβρόχθισε με λαιμαργία. Καθώς συνειδητοποίησε τι έκανε, της ήρθε αναγούλα κι άδειασε το περιεχόμενο του στομαχιού της στο πεζοδρόμιο. Γονάτισε δίπλα στον κάδο κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Εκεί την βρήκε η κυρία Κατερίνα, τη μάζεψε στο σπίτι της, την τάισε, την άφησε να κάνει μπάνιο και να ηρεμήσει κάπως, φαινόταν πως είχε περάσει πολλά.


-Έννοια σου και ξέρω τι κάνω. Όχι, δεν φοβάμαι, βασανισμένο κορίτσι είναι. Ώχου μωρέ Βασίλη, άσε με ήσυχη, μεγάλη γυναίκα είμαι, δεν θα μου αλλάξεις τώρα εσύ τα μυαλά!


Την άκουσε η Φωτεινή τη συζήτηση με το γιο της που τη μάλωνε που έβαλε μια άγνωστη από το δρόμο στο σπίτι της. «Δίκιο έχει το παλικάρι» σκέφτηκε κι έκανε να φύγει, το τελευταίο που ήθελε ήταν να της δημιουργήσει προβλήματα. Η κυρία Κατερίνα την πρόλαβε.


-Άκου να δεις κορίτσι μου, είμαι σε μια ηλικία που έχουν δει πολλά τα μάτια μου και τον κακό τον άνθρωπο ξέρω και τον ξεχωρίζω. Κάτσε.. να πιούμε ένα κρασί… να μου τα πεις αν θες να ξαλαφρώσεις.


Μάτι δεν έκλεισαν όλη τη νύχτα οι δυο γυναίκες. Έκλαιγε κι έλεγε η Φωτεινή, έλεγε κι έκλαιγε. Έκλαιγε κι η κυρία Κατερίνα που ένιωθε τον πόνο να βγαίνει από την ψυχούλα της… μια ηλικία είχε με τη μικρή της κόρη, που σπούδαζε Θεσσαλονίκη. «Καλύτερα στο δρόμο παρά να ξαναγυρίσω εκεί» της έλεγε κάθε τόσο. Το πρωί τις βρήκε αγκαλιά, η Φωτεινή αντάμωσε τη μάνα που τόσο της έλειπε κι αποκοιμήθηκε καθώς η κυρία Κατερίνα της χάιδευε τα μαλλιά στοργικά.

Από το βράδυ εκείνο αχώριστες έγιναν. Σε όλα σαν μάνα πράγματι της στάθηκε. Και λεφτά της έδωσε και δουλειά τη βοήθησε να βρει και δικηγόρο έβαλε να της κάνει τα χαρτιά για το διαζύγιο. Κι όταν ο προκομμένος έκανε το λάθος να εμφανιστεί στην πόρτα της να της ζητήσει το λόγο, τον στόλισε κανονικά. Και μετά του έστειλε ένα γειτονόπουλο αθλητή μαζί με δυο φίλους του να του παραδώσουν ένα μήνυμα, μη και τολμήσει να πλησιάσει ξανά τη Φωτεινή. Του το παρέδωσαν πράγματι. Μαζί με μερικές κλωτσιές και μια φωτιά στο αυτοκίνητό του. 


-Αμ ξέρουμε κι εμείς να παίζουμε βρώμικα κύριε! Μουρμούρισε χαμογελώντας μόλις έμαθε ότι το είχε βάλει στα πόδια τρέχοντας. Ήξερε πόσο θρασύδειλοι είναι αυτοί οι άντρες- ο Θεός να τους κάνει- κι ήταν σίγουρη πως είχε καταλάβει καλά την προειδοποίηση και θα τις άφηνε ήσυχες. Έτσι κι έγινε. Λίγους μήνες αργότερα η Φωτεινή έπιασε σπίτι δικό της. Όμως η επίσκεψη στην κυρία Κατερίνα έγινε αγαπημένη καθημερινή συνήθεια. Κάθε μέρα ανελλιπώς, εδώ και δυόμιση χρόνια."

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021

ΞΑΝΑΠΙΑΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!

 Κάποτε, αρκετά χρόνια πίσω, με αφορμή ένα ιδιαίτερο περιστατικό (κλικ) και μια μοναδικη ταινια (κλικ), γεννήθηκε σε αυτό εδώ το ιστολόγιο ένα δρώμενο και ένα νέο ιστολόγιο μέσα από αυτό.

Οι παλιότεροι φίλοι ίσως να το θυμάστε, οι πιο καινούριοι το ακούτε για πρώτη φορά.

Πρόκειται για την "Επανάσταση της Καλοσύνης". Η ιδέα είναι πολύ απλή. Σε έναν κόσμο που πάντα προβάλλεται το κακό, που η έμφαση δίνεται στο λάθος και ο φόβος παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, όλοι έχουμε ανάγκη από μικρές ή μεγάλες ανάσες ελπίδας για να ομορφαίνει η καθημερινότητά μας.

Κι αν κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά, θα δούμε ότι δεν είναι ούτε πολύ μικρές ούτε και τόσο σπάνιες όσο πιστεύουμε. Αντίθετα, κάθε μέρα γύρω μας υπάρχει αγάπη, υπάρχει ενσυναίσθηση, υπάρχει αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και εκδηλώνεται με πολλους τρόπους. 

Αυτά τα περιστατικά καλοσύνης προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με αυτό το δρώμενο. Μαζέψαμε λοιπόν όμορφες καθημερινές ιστορίες. Πράξεις καλοσύνης που κάναμε, που δεχθήκαμε, που είδαμε, που ακούσαμε. Πράξεις από απλούς μικρούς πρίγκιπες ή από γνωστούς και διάσημους. Πράξεις που έκαναν πάταγο και πράξεις που θα μπορούσαν και να περάσουν εντελώς απαρατήρητες. Από τη δωρεά ενός ευκατάστατου ανθρώπου σε ένα νοσοκομείο, μέχρι το μικρό παιδάκι που δώρισε την κοτσιδα του για να φτιαχτούν περούκες για τους καρκινοπαθείς, όλα αυτά καταδεικνύουν την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής, την ομορφιά της φύσης μας, που εντέχνως προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε.

Στείλτε μου λοιπόν τις δικές σας ιστορίες καλοσύνης στο butterflysworld@hotmail.com. Θα τις συγκεντρώσω και θα τις αναρτώ με το όνομα του συντάκτη φυσικά, στο μπλοκ και τη σελίδα στο φβ που δημιουργήθηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό:

http://epanastasikalosinis.blogspot.com/

https://www.facebook.com/epanastasitiskalosinis

Δεν υπάρχει ημερομηνία, αρχή ή τελος σε αυτό το δρώμενο. Δεν υπάρχει αριθμός συμμετοχών. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ιστορία δική σας ή κάποιου άλλου, αν είναι καινούργια ή παλιά, φτάνει να είναι αληθινή.

Ο στόχος είναι να πολεμήσουμε τη μαυρίλα των καιρών με χρώμα, να πολεμήσουμε το σκοτάδι με φως, να αναδείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας και όλα τα απλά και ιδανικά πράγματα που κρύβουμε μέσα μας. 

Ελάτε να διαδώσουμε ξανά την ελπίδα! Ελάτε να γίνουμε μαζί ξανά επαναστάτες της καλοσύνης!

Γιατί η καλοσύνη σαν στάση ζωής δεν είναι αφέλεια, είναι επανάσταση!


Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2021

ΔΙΠΟΛΟ

Ξυπνάς μια μέρα κι είσαι 20. Και ξαφνικά 30 και μετά 40. Μα είσαι 20! Και δεν είσαι πια 20. Κι ο χρόνος μοιάζει τόσο λίγος κι η ζωή σου έχει μπει στην αναμονή, είτε επειδή την έβαλες μόνος σου είτε επειδή στην έβαλαν οι άλλοι ή οι συνθήκες. Και κάθε μέρα περιμένεις, να τελειώσω αυτό και μετά, να γίνει εκείνο κι ύστερα. Και οι ώρες τις μέρας είναι ελάχιστες, μα οι ώρες είναι πολλές και βαριέσαι. Κι όσο βαριέσαι τόσο αγχώνεσαι κι όσο αγχώνεσαι τόσο αναβάλεις κι όσο αναβάλεις τόσο σε πιάνει πανικός. Ανάσα, πάρε ανασα! 

Και περνάνε οι μέρες κι εσύ μένεις ίδιος και περνάνε οι μέρες και αλλάζεις διαρκώς και φοβάσαι και δεν φοβάσαι και θυμάσαι και ξεχνάς και περιμένεις κι είσαι ανυπόμονος κι όλο τρέχεις να προλάβεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις κι ούτε που θυμάσαι πια τι κυνηγάς. Να κοιμηθείς δεν μπορείς μα ούτε ξύπνιος λογαριάζεσαι, ψάχνεις το θάρρος σου το βρίσκεις, ψάχνεις την ανθρωπιά σου τη χάνεις. Ανάσα, πάρε ανάσα! 

Κι επιστρέφεις και φεύγεις και επιστρέφεις πάλι και θες να φύγεις αλλα πού να πας και θες να μείνεις αλλά τι να σε κρατήσει. Και ψάχνεις όλο ψάχνεις. Το φως σου, τα σκοτάδια σου. 

Τι έχεις; Τίποτα. Τι έχεις; Τα πάντα. Τι έχεις; Δεν ξέρω. 

Και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον βλέπεις μα δεν τον αναγνωρίζεις και τον αναγνωρίζεις μα δεν τον βλέπεις. Ασφυξία, σου λείπει ο αέρας, πολύς αέρας, κλείσε τα παράθυρα. Μίλα, δε βλέπεις που ο κόσμος σαπίζει; Μη μιλάς, δε βλέπεις που σαπίζεις κι εσυ; Ανάσα, πάρε ανάσα.

Κι όλο νιώθεις πως όλα τα κάνεις λάθος, μα δεν μπορεί τα κάνεις σωστά, κάτι κάνεις σωστά.Κι όλο πρέπει αλλα δεν θέλεις κι όλο θες αλλά δεν πρέπει. Πρέπει πρέπει πρέπει! Θέλεις θέλεις θέλεις! Κι ισορροπείς μετά βίας σε ένα αιώνιο δίπολο κι όλο αναρωτιέσαι που θα γύρει τελικά η πλάστιγκα.Θα "ζήσεις" η θα ΖΗΣΕΙΣ;

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ

 Δεν μπορω να αναπνευσω!
Δεν μπορω να αναπνευσω με το γονατο του αστυνομικου στο λαιμο μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τον πονο της κλειτοριδεκτομης που μου στερει τη φυση μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι τα συνορα μου απειλούνται.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι υπάρχει λογος να υπαρχουν συνορα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τους καπνους στη Μαρφιν.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το δασος που φλεγεται.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το νερο στα πνευμονια μου καθως ο λαθρεμπορος βυθιζει τη βαρκα.
Δεν μπορω να αναπνευσω καθως ο δουλεμπορος μου χωνει τη συριγγα στο μπρατσο κι επειτα το καυλι του μεσα μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι ειμαι 9 χρονων και δουλευω 20 ωρες τη μερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο τα δακρυγονα στις πλατειες και στο σταθμο του μετρο.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Αλεξανδρο και με πυροβολησαν στα 15.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Ελενη, ειμαι γυναικα αλλα όταν λεω οχι με βιαζουν και με σκοτωνουν.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με λενε Βαγγέλη και καθε μερα ζω με το φοβο.
Δεν μπορω να αναπνευσω με αυτη τη γαμημένη τη μασκα της υποκρισιας που εγινε ενα με το δερμα μας.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι με πνίγει η μπόχα απο τη σαπιλα.
Δεν μπορω να αναπνευσω απο το τοσο μισος γυρω μου.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι δεν μπορω να ονειρευτω.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου κρυβουν το φως, τον ουρανο κι οι αεραγωγοι μου γέμισαν τοξικο αερα.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι μου εκλεψαν τις λεξεις αγαπη, πατριδα, ελευθερία.
Δεν μπορω να αναπνευσω γιατι σε αυτο το γαμημενο κοσμο που φτιαξαμε ΠΝΙΓΟΜΑΙ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!